خبرگزاری بینالمللی اهلبیت (ع) ـ ابنا: قال مولانا و مقتدانا الامام الهادی (ع): «الدُّنْیَا سُوقٌ رَبِحَ فِیهَا قَوْمٌ وَ خَسِرَ آخَرُونَ»[1].
وجود مقدس امام هادی (ع) فرموده است که دنیا مانند بازاری است که عده ای در آن سود میکنند و عده ای دیگر متحمل زیان میشوند. تعبیر دیگری که از کلام امام هادی (ع) قابل است این است که همانگونه که بازار محل سکونت دائمی نمیباشد بلکه محل داد و ستد است، دنیا نیز مانند بازار محل سکونت نیست و نباید به آن دل بست.
رابطه دنیا و انسان مانند رابطه بازار و تاجر است؛ اگر یک تاجر با اصول تجارت و سرمایه گذاری آشنا باشد، از تجارت خود سود میبرد اما اگر نسبت به اصول تجارت آگاهی کافی نداشته باشد، قطعاً متحمل زیان و ضرر خواهد شد. این رابطه نسبت به دنیا و انسان نیز برقرار است، همه انسانها در دنیا در حال تجارت و کسب و کار میباشند اما برخی از افراد، از این تجارت سود میبرند و برخی دیگر دچار زیان میشوند؛ به تعبیر روشنتر هنگامی که انسان در دنیا کار خیری را انجام میدهد، سود بسیاری را به دست می آورد اما اگر در انجام این کار خیر کوتاهی کند یا اینکه عمل بدی را مرتکب شود، در حقیقت زیان کرده است بنابراین، اگر اقدامات ما در جهت بایدها و نبایدهای خداوند باشد، سود سرشاری را به دست خواهیم آورد ولی در غیر این صورت زیان خواهیم کرد.
عده ای که در دنیا سود بسیاری به دست میآورند، هنگام مرگ هیچ نگرانی و اضطرابی ندارند و حتی برای مرگ لحظه شماری میکنند. در حالات مرحوم آیت الله سید احمد خوانساری (ره) آمده است که ایشان تنها داخل اتاق بودند ولی با شخصی سخن میگفتند. یکی از نزدیکان ایشان میگوید از کار ایشان تعجب کردم لذا داخل اتاق شدم و از ایشان سؤال کردم که با چه کسی سخن میگویید؟ ایشان در پاسخ گفت که هنگامی که در اتاق نشسته بودم، شخصی نزد من آمدم، گفتم که تو کیستی که به دیدن من آمده ای؟ گفت من ملک الموت میباشم، عرض کردم که آمده ای روح مرا قبض کنی؟ فرمود که امروز برای عیادت شما آمده ام ولی چند روز آینده برای قبض روح شما خواهم آمد.
بنابراین، سعی ما باید بر این باشد که به بایدها و نبایدهای الهی عمل کنیم و علم به بایدها و نبایدها خداوند متعال کافی نیست بلکه آنچه مهم است عمل به این بایدها و نبایدهاست و الا همه نسبت به بایدها و نبایدها آگاهی کامل دارند اما مشکل این است که غالباً در عمل به آنها سستی میورزند.
منابع:
1. علامه مجلسی، بحارالأنوار، ج75، باب 28، ص366.
نظر شما