خبرگزاری بینالمللی اهلبیت (ع) ـ ابنا: عَن زیدِ بنِ علیٍّ علیهالسلام عن اَبیه عن جده عن علیٍّ علیهماالسلام قالْ سادَةُ النّاس فِی الدُّنیا اَلأَسخیاء (۱)
انسان سخی یعنی آن کسی که به دیگران پول میدهد، به دیگران کمک میکند از جمله کمک مالی میکند، این [افراد] در دنیا سرورانند؛ اینها برای اهل دنیا رئیس و مُطاعند. اما در آخرت چه؟ در آخرت که بحث پول و رشوه و این حرفها دیگر وجود ندارد. این روایت این را میخواهد بگوید.
در این جملهی سادَةُ النّاس فِی الدُّنیا اَلأَسخیاء جنبهی ارزشی مورد لحاظ نیست؛ طبیعت امر را بیان میکند؛ این [جمله] معنیاش این نیست که این سخاوت بد است یا خوب است؛ بله، اگر این سخاوت در جهت اهداف خوب مثل تقرب الی الله، کمک به فقیر و مستمند و کمک به مؤمن انجام بگیرد، کار خوبی است. اگر هدفِ دادن پول، تحقق یک مقصود مکرّم و قابل قبولی باشد البته خوب است.
اگر نه، هدف از این [سخاوت] اهداف مادی است، اهداف دنیایی است، اهداف خبیث است، برای رسیدن به مقاصد سوء است، خب بله، [این سخاوت] بد است. بنابراین در این جمله نگاه ارزشی نشده است به سخاوت؛ طبیعت امر را میخواهد بگوید. سادَةُ النّاس فِی الدُّنیا اَلأَسخیاء؛ اما در آخرت چه؟
و فِی الآخِرَةِ اَلأَتقِیاء: در آخرت، سروران مردم، بزرگان مردم، کسانی که در چشم خلائق عظمت پیدا میکنند، انسانهای باتقوا و پرهیزگار هستند. آنها هستند که میزان آنها میزان ثقیلی است، میزان سنگینی است.(۱)
تعابیری که در آیات انفاق بی نظیر است، می فرماید: «کسانی که اموال خود را در راه خداانفاق می کنند، همانند بذری است که هفت خوشه برویاند و در هر خوشه نیز یکصد دانه باشدو خداوند آن را برای هر کسی بخواهد (و شایسته بداند) دو یا چند برابر می کند و خداوند توانا وداناست، مثل الذین ینفقون اموالهم فی سبیل الله کمثل حبة انبتت سبع سنابل فی کل سنبلة ماة حبة و الله یضاعف لمن یشاء و الله واسع علیم» (۲)
اگر آیه را بر خلاف ظاهر آن تفسیر کنیم و حذف و تقدیر نیز قایل نشویم، آیه دلالت بر این دارد که رشد و نمو بی نظیر در روح و جان انفاق کنندگان نیکوکار صورت می گیرد. اموال آنها بر اثر انفاق چندین برابر شده و خودشان نیز در پرتو سخاوت، مدارج کمال را به سرعت می پیمایند و حتی گامهای کوچک در این راه آثار عظیم دارد.
به این ترتیب انفاق علاوه بر اینکه مایه رشد بشری است، مایه رشد و تکامل اخلاقی و معنوی خود انسان نیز هست.
در روایت آمده است که امام سجاد علیه السلام، هر گاه که چیزی به سائلی می بخشید، دست سائل را نیز می بوسید، عده ای علت این کار را از حضرت جویا شدند. حضرت علیه السلام درجواب فرمودند: «لانها تقع فی ید الله قبل ید العبد، این به خاطر آن است که (این بخشش) پیش از آن که به دست بنده قرار گیرد، به دست خدا می رسد. » (۳)
منابع:
۱. الامالی شیخ صدوق، صفحهی ۸۴
۲. بقره/ 261.
۳. بحار الانوار، ج 93، ص 129.
نظر شما