۲۰ آذر ۱۴۰۴ - ۱۸:۲۴
حفظ «محیط زیست» و حمایت از «حیوانات» از دیدگاه اسلام

در روایات پیامبر اکرم(ص) و امامان(ع) در مورد حفظ «محیط زیست» و حمایت از «حیوانات» تأکید زیادی شده است. در روایتی آمده: «چهارپا بر صاحبش شش حق دارد؛ این که بیش از طاقتش بر آن بار نگذارد و پشت آن را مجلسی برای سخن گفتن قرار ندهد و هنگامی که در منزلگاه پیاده می شود، نخست آذوقه او را آماده کند، بدن او را داغ نکند و به صورتش شلاق نزند؛ و هر زمان از کنار آب می گذرد آب را بر او عرضه کند». در روایت دیگری آمده است: «درختانِ سرزمین دشمن را قطع نکنید؛ نسوزانید و با جریان سیل آسای آب، آنها را از میان نبرید و آب آشامیدنی دشمن را آلوده نسازید».

خبرگزاری بین‌المللی اهل‌بیت(ع) ـ ابنا: به دلیل آنکه صنایع کنونی با تمام فواید و برکاتی که برای نوع بشر دارد، محیط زیست را به شدّت آلوده و تخریب می کند و به دنبال تخریب محیط زیست، انواع جانداران در خطر نابودی قرار می گیرند و اگر از سلاح های وحشتناک کنونی مخصوصاً سلاح های کشتار جمعی استفاده گردد این تخریب، وسیع تر و وحشتناک تر می شود، دنیای کنونی به این فکر افتاده است تا برای حفظ محیط زیست و نسل حیوانات به پا خیزد و پیش از آنکه فاجعه ای در کره خاکی ما رخ دهد، چاره ای بیندیشد.

گرچه مطامع جهانخواران و پول پرستی سرمایه دارانی که جز به افزایش ثروت خود نمی اندیشند، این مسئله را با مشکلات فراوانی مواجه کرده و کارآیی گروه های حفظ محیط زیست و حمایت از انواع حیوانات را به حدّاقل رسانده و معلوم نیست نسل های آینده به چه سرنوشتی گرفتار خواهند شد!؟؛ ولی پیشوایان اسلام از هزار سال پیش و بیشتر بر این موضوع تأکید کرده اند که یک نمونه آن، سخنان صریح مولا امیرالمؤمنین(علیه السلام) در خطبه ۱۶۷ «نهج البلاغه» است که با صراحت می فرماید: «در برابر سرزمین ها و حیوانات مسئولید».

روایات زیادی از پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) و ائمه معصومین(علیهم السلام) نیز در این زمینه صادر شده که این مسئله مهم را در عالی ترین شکل و صورت بیان فرموده است؛ از جمله:

۱. در ماجرایی از پیغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله) می خوانیم: «آن حضرت شتری را دید که آن را خوابانده اند و پای آن را بسته اند؛ ولی جهازش بر روی او بود [در حالی که در این گونه موارد جهاز را از پشت شتر بر می دارند تا استراحت کند]. پیامبر(ص) فرمود: «أَیْنَ صاحِبُهَا؟ مُرُوهُ فَلْیَسْتَعِدَّ غَداً لِلْخُصُومَةِ»؛ (به او بگویید: خود را فردای قیامت برای دادخواهی آماده سازد!)».(۱)

۲. در حدیث دیگری از رسول خدا(صلی الله علیه و آله) نقل شده است: «لَا تَتَوَرَّکُوا عَلَی الدَّوَابِّ وَ لَا تَتَّخِذُوا ظُهُورَهَا مَجَالِسَ» (۲)؛ (به صورت یک طرفی بر چهارپایان ننشینید [زیرا سنگینی پاها بر یک طرفِ بدنِ حیوان وارد می شود] (۳) و پشت آنها را به صورت مجلس انتخاب نکنید [اشاره به اینکه اگر در راه به دوستانتان رسیدید و می خواستید با آنها گفتگوهایی داشته باشید از مرکب پیاده شوید؛ هنگامی که گفتگوی شما تمام شد سوار شوید!]).

۳. باز در حدیثی از امام صادق(علیه السلام) می خوانیم: «لِلدَّابَّةِ عَلَی صَاحِبِهَا سِتَّةُ حُقُوقٍ: لَا یُحَمِّلُهَا فَوْقَ طَاقَتِهَا وَ لَا یَتَّخِذُ ظَهْرَهَا مَجَالِسَ یَتَحَدَّثُ عَلَیْهَا وَ یَبْدَأُ بِعَلْفِهَا إِذَا نَزَلَ وَ لَا یَسِمُهَا وَ لَا یَضْرِبُهَا فِی وَجْهِهَا فَإِنَّهَا تُسَبِّحُ وَ یَعْرِضُ عَلَیْهَا الْمَاءَ إِذَا مَرَّ بِهِ» (۴)؛

(چهارپا بر صاحبش شش حق دارد؛ این که بیش از طاقتش بر آن بار نکند و پشت آن را مجلسی برای سخن گفتن قرار ندهد و هنگامی که در منزلگاه پیاده می شود، نخست آذوقه او را آماده کند [سپس به خود بپردازد] و بدن او را داغ نکند و به صورتش شلاق نزند؛ چرا که تسبیح خدا می گوید و هر زمان از کنار آب می گذرد آب را بر او عرضه کند [زیرا او نمی تواند تشنگی خود را اظهار کند!]).

این احادیث و احادیث فراوان دیگری که در این زمینه رسیده به خوبی نشان می دهد که اسلام، دقیق ترین دستورات را در زمینه حمایت از حیوانات و رعایت حقوق آنها داده است؛ تا آنجا که اطلاع داریم چنین دستوراتی در هیچ مکتبی دیده نمی شود.

و درباره حفظ محیط زیست نیز دستورات فراوانی دیده می شود؛ از جمله اینکه دستور داده شده است: «کنار نهرها را آلوده نسازید؛ و همچنین زیر درختان میوه دار و مقابل درهای خانه ها و محل نزول کاروان ها و اطراف مساجد».(۵)

در دستورات جنگی اسلام نیز نقل شده: «درختانِ سرزمین دشمن را قطع نکنید؛ نسوزانید و با جریان سیل آسای آب، آنها را از میان نبرید و آب آشامیدنی دشمن را آلوده نسازید».(۶)، (۷)


پی نوشت:

(۱). من لا یحضره الفقیه، ابن بابویه، محمد بن علی، محقق / مصحح: غفاری، علی اکبر، دفتر انتشارات اسلامی جامعه مدرسین، قم، ‌ ۱۴۱۳ قمری، چاپ: دوم، ج ‌۲، ص ۲۹۲، (باب ما یجب من العدل علی الجمل و ترک ضربه و اجتناب ظلمه).

(۲). کافی، کلینی، محمد بن یعقوب بن اسحاق، محقق / مصحح: غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، دار الکتب الإسلامیة، تهران، ‌ ‌۱۴۰۷ قمری، چاپ: چهارم، ج ‌۶، ص ۵۳۹، (باب نوادر فی الدواب).

(۳). در بعضی از منابعِ لغت، «تورّک علی الدابّه» به این صورت تفسیر شده که یک پای خود را بالا بیاورد و بر زین بگذارد.

(۴). کافی، همان، ص ۵۳۷، (باب نوادر فی الدواب).

(۵). کافی، همان، ج ‌۳، ص ۱۵، (باب الموضع الذی یکره أن یتغوط فیه أو یبال).

(۶). کافی، همان، ج ‌۵، ص ۲۷، (باب وصیة رسول الله و أمیر المؤمنین فی السرایا).

(۷). گردآوری از: پیام امام امیرالمؤمنین(علیه السلام)، مکارم شیرازی، ناصر، تهیه و تنظیم: جمعی از فضلاء، دار الکتب الاسلامیه، تهران، ۱۳۸۶ شمسی، چاپ: اول، ج ۶، ص ۴۳۸.

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha