نفقه زن از نگاه دین

مردی همسری اختیار کرده است که هم اکنون مشخص شده ایشان نازا است، از آنجایی که هزینه‌های نازایی بالا است؛ آیا هزینه‌های مالی آن به عهده پدر عروس است یا داماد؟ یا به طور مساوی بین پدر عروس و داماد تقسیم می‌شود؟

ج: هزینه‌های متعارف برای درمان امراض و آلامی که معمولاً افراد در خلال ماه‌ها و سال‌ها به آن مبتلا می‌شوند جزء نفقه واجب زن محسوب می‌شود، ولی مواردی که جهت معالجه امراض و آلام صعب العلاج است که به طور اتفاقی افراد به آن مبتلا می‌شوند ـ و بعضاٌ هزینه‌های سنگینی را هم در پی دارند ـ جزء نفقه واجب محسوب نمی‌شود و این هزینه‌ها بر عهده همسر نیست.

۱. آیا نفقه زن، حق است یا حکم؟
۲. آیا نفقه زن در عقد دائم به صورت شرط ضمن عقد به طور کامل قابل اسقاط است یا می توان با شرط ضمن عقد، آن را محدود کرد؟

ج۱و۲) نفقه زن حق اوست و نفقه واجبه را مالک می شود و قابل اسقاط بوده و همچنین قابلیت محدود کردن در شروط ضمن عقد نیز دارد.

خانم بنده در دوران عقد که هیچ گونه تمکینی نمی کند، آیا مستحق نفقه است؟

ج: زوجه اگر تمکین داشته باشد، نفقه او بر زوج واجب است، هر چند او را به منزل خود نبرده باشد؛ مگر آنکه عدم تمکین متعارف باشد و عقد مبنی بر آن واقع شده باشد در چنین صورتی هر چند تمکین نکند، نفقه ساقط نیست.

۱. پولی که شوهر به زن می‌دهد تا امورات یومیه‎‌اش را بگذراند (مثل هزینه‎‌های رفت و آمد، مایحتاج خانه، لباس و آرایشگاه)، آیا در ملکیّت زن قرار می‎گیرد؟
۲. چنانچه از این پول برای خود، پس انداز کند؛ آیا می تواند بدون اجازه شوهرش با این پول، برای دیگران هدیه بخرد؟

ج۱و۲) موارد مختلف است؛ در صورتی که شوهر، پول را به همسر خود تملیک کرده باشد، چه بابت نفقه یا هبه و امثال آن، مبلغ مذکور متعلق به زن است و تصرفاتش در آن بدون اجازۀ شوهر نافذ است.
ولی اگر آن وجوه را به صورت امانت در اختیار همسر قرار داده تا برای خودش و خانواده هزینه کند؛ چنانچه اضافه بیاید، مقدار اضافی متعلق به شوهر است و تصرفات زن در آن اموال باید با اجازۀ شوهر باشد.

خانمی که همسرش او را رها کرده و نفقه او را پرداخت نمی‌کند و اعلام نموده قصد متارکه دارد، آیا نیاز است برای انجام امور عرفی مثل رفتن به مسجد، خرید روزانه، رفتن به منزل فرزندان یا پدر از همسر اجازه بگیرد؟ لازم به توضیح است این خانم در منزل همسر زندگی می‌کند و همسر از منزل رفته و مبتلا به مشکلات روحی است.

در موارد واجب، خروج از منزل مانع ندارد؛ اما در موارد دیگر احتیاط در اذن گرفتن است.