خبرگزاری بینالمللی اهلبیت (ع) ـ ابنا: شخص قرآن خوان در هر آیه ای که به یکی از خطابات قرآن برسد باید خود را با آن خطاب مخاطب بداند، و بدین گونه خود را مخاطب همه اوامر، نواهی، وعدها، و وعیدهای قرآن بداند. حتی اگر داستان یکی از پیامبران گذشته را در آن می خواند، باز هم نباید آن را یک سرگذشت خالی تصور کند، که قرآن کتاب داستان نیست، بلکه کتاب پند و حکمت است و سرگذشتهای آن از باب : «به در می گویم تا دیوار بشنود» می باشد.
قرآن همه اش نور، هدایت رحمت و برکت است که از طرف پروردگار متعال برای هدایت انسانها نازل شده است و همه انسانها موظف هستند که در برابر این نعمت بزرگ از خدای خود سپاسگزار باشند، چنان که قرآن کریم می فرماید:وَاذْکُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَمَا أَنْزَلَ عَلَیْکُمْ مِنَ الْکِتَابِ وَالْحِکْمَةِ یَعِظُکُمْ بِهِ ۚ :«به یاد آورید نعمتهای خدای را بر شما، و این که به شما کتاب و حکمت نازل فرموده است که شما را به وسیله آن موعظه می فرماید(1) ».
هنگامی که قرآن خوان خود را با خطابات قرآن مخاطب بداند، آن را می خواند همانند نامه ای که از مولی به بنده خود فرستاده شود، دیگر قرائت قرآن را برای خود شغل قرار نمی دهد که وسیله نان در آوردن باشد.فرزانه ای در حق قرآن گفته است : «این قرآن از طرف پروردگار ما آمده و پیمانهای او را برای ما به ارمغان آورده است، در نمازها آن را می خوانیم و در پیرامونش تفکر می کنیم، و در خلوتها به وسیله آن با خدای خود مناجات می کنیم و در اطاعتها و عبادتها آن را از سنتهای لازم الاتباع می دانیم».
منبع:
1- سوره بقره، آیه ۲۳۱.
نظر شما