به گزارش خبرگزاری اهل بيت (ع) ـ ابنا ـ در مورد جنایات جنگی استرالیا که نظامیان این کشور در افغانستان مرتکب شده‌اند، موضوع به سادگی تشریفات اداری یا سرعت پایین روند اداری در بررسی آن‌ها نیست، بلکه نتیجه کارزار «قهرمان‌پرستی مصلحت‌آمیز سیاسی»، فرار از مسئولیت و بازپرسانی است که درباره این جنایات پنهانکاری می‌کنند.
اتهام رسمی علیه نظامیان استرالیایی
به گزارش «میدل ایست آی»، در ماه مارس، «الیور شولز»، سرباز سابق سرویس هوایی ویژه استرالیا (SAS)، رسما به جنایت جنگی متهم شد که اولین بار در تاریخ استرالیا بود.
هیچ سرباز کهنه سرباز استرالیایی با اتهام جنایت جنگی روبرو نشده و در یک دادگاه غیرنظامی نیز این امر صورت نگرفته است.
موضوع جنایت جنگی شولز مربوط به یک تیراندازی و قتل «داد محمد»، یک کشاورز جوان افغانستانی در ولایت «ارزگان» در سال ۲۰۱۲ است و اگر شولز مجرم شناخته شود، با حبس ابد روبرو خواهد شد.
روند طولانی بررسی جنایت جنگی
اینکه یک دهه طول کشیده است تا این پرونده حتی به این مرحله نیز برسد، وحشتناک است، زیرا علیرغم آنچه می‌توان حدس زد، کشاورز جوان افغانستانی مخفیانه کشته نشده است، او در روز روشن، جلوی چشمان شاهدان بسیاری هدف گلوله قرار گرفته است.
بلافاصله چندین تن از شاهدان افغانستانی و نیز خانواده محمد، به سرعت به نیروی دفاع استرالیا (ADF) و کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان (AIHRC) شکایت کردند.
مسئولیت جمعی
سرویس تحقیقات ارتش استرالیا قتل را بررسی، اما در نهایت روایت ادعا شده از سوی SAS از رویداد را امضا کرد.
در مورد سرکشی سربازان و مسئولیت فردی - نکات عادلانه - بسیار گفته شده است، اما مسئولیت جمعی چطور؟ به نوعی در این پرونده روایت رسمی متفاوت از آن چیزی است که در واقعیت روی داده است.
نسخه متفاوتی از وقایع سال‌ها بعد منتشر شد، زمانی که فیلم دوربین کلاه ایمنی از این حادثه به شرکت پخش استرالیا (ABC) درز کرد؛ این ویدئو نشان می‌داد که محمد در حالی که روی زمین دراز کشیده بود و مقاومتی نمی‌کرد از فاصله نزدیک به او شلیک شد.
مسئله اینجاست که وقتی شاهدان و اعضای بازمانده خانواده شکایت کردند - در این مورد و ده‌ها نفر دیگر که اکنون دوباره مورد بازجویی قرار می‌گیرند - با آن‌ها به عنوان جنایتکار رفتار می‌شود و به کشته شدگان اتهام «تروریست» نسبت داده می‌شود.
حقیقت در مورد آنچه که تنها می‌توان به عنوان پیش فرض‌های نژادپرستانه و سیستمی توصیف کرد، دقیقاً در تحقیقات خود ADF، معروف به گزارش Brereton، وجود دارد، که نشان می‌دهد بازرسان «به طور کلی شکایات محلی را به عنوان تبلیغات شورشی یا با انگیزه پرداخت غرامت» رد می‌کنند؛ از جمله شکایات مطرح شده توسط کمیته بین‌المللی صلیب سرخ و AIHRC.
در بیشتر موارد، بازرسان قبل از رد ادعای شاهدان واقعی، حتی زحمت خواندن روایات آن‌ها را نیز به خود نداده‌اند.
نقش رسانه‌های استرالیا
رسانه‌های جریان اصلی استرالیا نقش خود را در «اسطوره سازی نقش استرالیا در جنگ افغانستان»، مانند حمله آمریکا به عراق، مثبت جلوه داده‌اند.
روایات رسمی رسانه‌های استرالیا - نیروهای شجاع در مقابل گروه‌های جنایتکار - اساس یک کمپین سراسری را برای تجلیل از SAS به عنوان گروه نهایی جنگجویان استرالیایی تشکیل داده است.
در واقع، اکثر رسانه‌های استرالیایی که در مورد جنایات جنگی گزارش می‌کنند، لحن دفاعی به خود گرفته‌اند، و به سرعت نتیجه‌گیری می‌کنند که جنایات ادعا شده شامل تنها چند مورد منفرد بوده و همه آن‌ها مسئولیت ارتش و مقامات استرالیا را در این جنایات نادیده می‌گیرند.
موضوع جنایات جنگی نظامیان استرالیایی در ارزگان تنها بخش کوچکی از همه چیز‌هایی است که در جنگ افغانستان به اشتباه روایت شده و بر اساس همین اشتباهات پیش رفته است.
..........................
پايان پيام/ ۲۱۳