خبرگزاری بینالمللی اهلبیت (ع) ـ ابنا: عن الإمام الباقر (ع): «لَا مُصِیبَةَ کَاسْتِهَانَتِکَ بِالذَّنْبِ وَ رِضَاکَ بِالْحَالَةِ الَّتِی أَنْتَ عَلَیْهَا»[1].
امام باقر (ع) در روایت مذکور، فرموده است که هیچ مصیبتی مانند سبک شمردن گناه و خشنودی تو به وصفی که فعلا داری، نیست.
مصیبت اولی که از کلام امام باقر (ع) برداشت میشود، این است که انسان گناهی را که انجام میدهد، کوچک بشمارد. یکی از مشکلات زندگی انسانها این است که گناه را کوچک میشمارند و این باعث میشود که پرهیز و اجتناب از گناه کردن کم شود و در مقابل، اگر گناه بزرگ شمرده شود، سعی میشود که کمتر گناه و معصیت رخ دهد. بنابراین، باید گناه را از زندگی دور کرد و این کار سخت است، لکن با تمرین و ریاضت میسّر میشود.
مصیبت دوم که از کلام امام باقر(ع) برداشت میشود، این است که کسی از وضعیت کنونی خود راضی باشد و هیچ قدمی در جهت رشد و بالندگی خود برندارد. به نظر میرسد که این کلام تعمیم دارد و علاوه بر رشد و بالندگی معنوی، رشد و پیشرفت مربوط به زندگی دنیوی را نیز شامل میشود، یعنی انسان نسبت به زندگی دنیوی خود نیز باید به دنبال پیشرفت باشد.
البته قرآن و معصومین (ع) در رابطه با دنیا و زندگی دنیوی حدّ و مرز تعیین کرده اند و فرموده اند که انسان باید مواظب باشد که به دنیا وابسته نشود و فریفته دنیا و آنچه در دنیاست، نشود. بنابراین، رضایت انسان به وضعیت کنونی و فعلی خودش مصیبت است و انسان باید خود را از آن وضعیت خارج کند و این گونه نباشد که هیچ تلاشی نداشته باشد و روزهای زندگیاش تکراری و یکنواخت باشد.
منابع:
1. حسن بن علی، ابن شعبه حرانی، تحف العقول، ص284.
سایت شیعه کوئست.
نظر شما