خبرگزاری بینالمللی اهلبیت (ع) ـ ابنا: عن مولانا و مقتدانا الإمام المجتبی (ع): «یابْنَ آدَمَ عِفَّ عَنْ مَحَارِمِ اللَّهِ تَکُنْ عَابِداً وَ ارْضَ بِمَا قَسَمَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ تَکُنْ غَنِیّاً وَ أَحْسِنْ جِوَارَ مَنْ جَاوَرَکَ تَکُنْ مُسْلِماً وَ صَاحِبِ النَّاسَ بِمِثْلِ مَا تُحِبُّ أَنْ یُصَاحِبُوکَ بِهِ تَکُنْ عَدْلًا».[1]
امام حسن مجتبی (ع) در روایت مذکور فرموده است که ای فرزند آدم! نسبت به محرّمات الهی عفیف و پاکدامن باش تا عابد و بنده خدا باشی و راضی باش بر آنچه که خداوندِ سبحان برایت تقسیم و مقدّر نموده است تا همیشه غنی و بی نیاز باشی و نسبت به همسایگان، دوستان و همنشینان خود نیکی و احسان نما تا مسلمان محسوب شوی و با افراد (مختلف) آنچنان برخورد کن که انتظار داری دیگران همانگونه با تو بر خورد نمایند.
امام مجتبی (ع) در روایت مذکور چهار مطلب را متذکر شده است:
اول: ای فرزند آدم، خود را از محرّمات الهی حفظ کن زیرا بنده به کسی گفته میشود که به روش بندگی عمل کند و روش بندگی کردن این است که انسان خود را از آنچه خداوند متعال حرام کرده است، حفظ کند.
در گذشته دسترسی به گناه به آسانی امروز نبود، اما متأسفانه در زمان کنونی تعداد گناهان و دسترسی به آنها در حال افزایش است به همین دلیل نگرانی نسبت به حوزه های علمیه نیز نسبت به گذشته بیشتر شده است زیرا در گذشته زمانی که یک طلبه وارد حوزه میشد فضای پیرامون او نسبتاً سالم بود ولی متأسفانه امروزه زمینه های لغزش و خطا بسیار زیاد شده است، لذا بیشتر باید مراقب اعمال و رفتار خود باشیم تا گرفتار لغزشها نشویم چرا که در روایات وارد شده است که حفظ دین در آخرالزمان مانند نگه داشتن آتش داغ در دست است.
دوم: به همان چیزی که خداوند به عنوان رزق و روزی برای تو مقدّر کرده است، راضی باش تا احساس بی نیازی کنی. گاهی مشاهده میشود که عدهای فقط به دنبال زندگی دنیا هستند و به خاطر آن، آرامش و آسایش خود را از دست داده اند و به همین خاطر است که امروزه میبینیم که صله رحم در زندگی ها کمرنگ شده است و زندگی ها صفا و صمیمیت گذشته را ندارد.
سوم: نسبت به همسایگان، دوستان و همنشینان خود نیکی و احسان نما تا مسلمان محسوب شوی. متأسفانه یکی از مشکلاتی که در جامعه وجود دارد این است که حق همسایگان رعایت نمیشود لذا حضرت (ع) در روایت مذکور فرموده است که نسبت به همسایه خود نیکی کنید تا مسلمان [یعنی «مَنْ سَلِمَ الْمُسْلِمُونَ مِنْ یَدِهِ وَ لِسَانِهِ»[2]] باشید، اما امروزه در روابط بین همسایگان همیشه خود را طلبکار و طرف مقابل را بدهکار میدانیم، در حالی که اگر نسبت به یکدیگر تواضع و فروتنی داشته باشیم روابط، بسیار صمیمی و گرم خواهد شد.
چهارم: همانگونه که دوست داریم مردم با ما خوب رفتار کنند، ما نیز باید با مردم خوب رفتار کنیم لذا اگر میخواهیم عادل باشیم باید همان رفتاری که دوست داریم با ما داشته باشند را با مردم داشته باشیم.
قال الصّادق علیه السّلام: “صفة الرّضا ان یرضی المحبوب و المکروه. و الرّضا شعاع نور المعرفه، و الراضی فانٍ عن جمیع اختیاره، و الراضی حقیقة هو المرضی عنه و الرّضا اسم یجتمع فیه معانی انواع العبودیه. و تفسیر الرّضا سرور القلب. سمعت ابی محمدا الباقر علیه السّلام یقول: تعلّق القلب بالموجود شرک و بالمفقود کفر. و هما خارجان عن سنة الرّضا. و العجب ممّن یدّعی العبودیّة لله کیف ینازعه فی مقدوراته، حاشا الراضین العارفین عن ذلک”.[۳]
حضرت صادق علیه السّلام فرمود: رضا به قضای خداوند آن است که انسان راضی باشد، خواه آن چیز مطلوب او باشد و یا نامطلوب، و رضا شعاعی است از نور معرفت و شخص راضی کسی است که از خواسته ها و تمایلات خود دست بردارد و در مقابل خواسته خدا اعمال نظر نکند و تسلیم خواسته خدا باشد، شخص راضی در حقیقت کسی است که خدا از او راضی باشد، و رضا اسمی است که جمیع مراتب عبودیت و بندگی در او جمع است، و معنی رضا شادی قلب به خواست خدا است.
از پدرم امام محمد باقر علیه السلام شنیدم که فرمود: تعلق و وابستگی به چیزی که موجود و حاضر است شرک می باشد و دل بستن به آنچه که موجود نیست کفر می باشد و این دو (یعنی تعلق به چیز موجود و مفقود) از روش و طریق رضا بیرون است و تعجب می کنم از کسی که ادعای بندگی می کند، با این حال به مقدرات خدا نیز اعتراض می کند. اشخاص راضی و بامعرفت، اهل اعتراض به کار خداوند حکیم نمی باشند.
منابع:
1. بحارالانوار، ج75، ص112.
۲. من لایحضره الفقیه، ج4، ص362.
۳. مصباح الشریعة، ص 182.
نظر شما