خبرگزاری بینالمللی اهلبیت(ع) ـ ابنا: حبیب از سالها پیش در انتظار این واقعه بزرگ بود و هر طور که بود خودش را به کربلا رساند. زهیر اصلاً از پیروان اهلبیت (ع) نبود اما فقط چند روز پیش در فرصتی کوچک تصمیم بزرگی گرفت و گوی سبقت را از پیروان چندین ساله امام حسین (ع) ربود. حر بن یزید ریاحی ساعتی پیش حسینی شد و جانش را فدای امام زمانش نمود. مردان عاشورا فرصت با امام بودن را شناختند و خودشان را به موقع به امامشان رساندند. اما برخی دیگر درنگ کردند و جا ماندند.
یکی از این افراد طرماح بن عدی طائی بود. که به امام حسین (ع) عرضه داشت: «من قدری آذوقه دارم که برای خانواده ام می برم. میروم و برمی گردم؛ اگر به شما رسیدم، از جمله یاران شما هستم»
امام به او فرمود: «اگر خواستی بشتاب؛ خدا تو را رحمت کند».
به نزد خانواداش رفت و پس از اندکی درنگ بازگشت و خبر شهادت حسین (ع) و یارانش را شنید.[1]
طرماح دلش با امام بود اما اهل سرعت و سبقت نبود و از قافله شهدای کربلا جا ماند.
امام علی (ع): «هر کس فرصت را از زمانش به تأخیر اندازد، مطمئن باشد که آن را از دست می دهد»[2]
منبع:
[1].ابن اثیر، الکامل، ج۴، ص۵۰.
[2]. غرر الحکم : ۸۷۹۵
نظر شما