خبرگزاری بین المللی اهل بیت(ع) _ابنا: ربیعالاول، ماهی است که در فرهنگ شیعه با ولادت پیامبر اکرم (ص)، هجرت ایشان، و آغاز شادیهای دینی همراه است. اما در سالهای اخیر، برخی جریانها دهه اول این ماه را به عنوان «دهه محسنیه» معرفی کردهاند، با هدف بزرگداشت شهادت حضرت محسن (ع). این مقاله به بررسی پیامدهای فرهنگی، تاریخی و اجتماعی این عزاداریها میپردازد و به این پرسش پاسخ میدهد: آیا برگزار نکردن دهه محسنیه به معنای نادیده گرفتن شهادت حضرت محسن (ع) است؟
بررسی تاریخی شهادت حضرت محسن (ع)
- شهادت حضرت محسن (ع) در جریان هجوم به خانه حضرت زهرا (س) رخ داد، که طبق بسیاری از منابع تاریخی، این واقعه حدود ۵۰ روز پس از رحلت پیامبر (ص) اتفاق افتاده است، نه در آغاز ربیعالاول.
- پژوهشگرانی مانند محمدهادی یوسفی غروی با استناد به شواهد تاریخی، وقوع این حادثه را در اوایل ربیعالاول رد کردهاند.
- بنابراین، تعیین دههای خاص در ربیعالاول برای عزاداری حضرت محسن (ع) فاقد پشتوانه تاریخی معتبر است.
پیامدهای منفی ادامه عزاداری در ربیعالاول
۱. تضعیف فضای شادی و امید
- ربیعالاول در فرهنگ شیعه، ماهی است که با ولادت پیامبر (ص) و امام صادق (ع) همراه است. ادامه عزاداری در این ماه، فضای شادی و امید را کمرنگ میکند.
- آیتالله شبیری زنجانی هشدار دادهاند که ترویج دهههای پیاپی عزاداری ممکن است باعث دلزدگی جامعه از اصل عزاداری شود.
۲. بیتوجهی به سیره اهلبیت (ع)
- اهلبیت (ع) خود در ایام ولادت پیامبر (ص) و امامان، مجالس شادی و ذکر برگزار میکردند. استمرار عزاداری در این ایام با سیره ایشان همخوانی ندارد.
۳. تضعیف عزاداریهای اصلی
- تمرکز بیش از حد بر عزاداریهای غیرمستند ممکن است عزاداریهای اصلی مانند عاشورا و فاطمیه را تحتالشعاع قرار دهد و از تأثیرگذاری آنها بکاهد.
آیا برگزار نکردن دهه محسنیه به معنای نادیده گرفتن شهادت حضرت محسن (ع) است؟
قطعا نه.
- شهادت حضرت محسن (ع) یکی از مظلومانهترین وقایع تاریخ اسلام است و در منابع معتبر ذکر شده است.
- اما بزرگداشت این واقعه، نیازمند دقت تاریخی و هماهنگی با سیره اهلبیت (ع) است.
- نادیده گرفتن دهه محسنیه به معنای انکار شهادت حضرت محسن (ع) نیست، بلکه به معنای پرهیز از تحریف تاریخی و حفظ تعادل در مناسبتهای دینی است.
نتیجهگیری
عزاداری برای حضرت محسن (ع) باید با احترام، دقت تاریخی و هماهنگی با فرهنگ شیعه انجام شود. ربیعالاول، ماهی برای تجدید امید و شادی است، و استمرار عزاداری در آن بدون پشتوانه تاریخی، ممکن است پیامدهای فرهنگی و اجتماعی نامطلوبی داشته باشد. وفاداری به اهلبیت (ع) نه در تعدد عزاداریها، بلکه در عمق معرفت و عمل به سیره ایشان جلوهگر میشود.
به قلم:فاطمه پورعباس
نظر شما