منظور از شفیع قرار دادن امام حسین (ع) چیست؟

خبرگزاری بین‌المللی اهل‌بیت(ع) ـ ابنا:

شفیع قرار دادن امام حسین (علیه السلام) در پیشگاه خدا به چه معناست؟

ما شیعیان معتقدیم که معصومین(علیهم السلام) و اولیای الهی خصوصاَ امام حسین (علیه السلام) دارای مقام شفاعت هستند به همین جهت در زیارتنامه های حسینی کراراً از خداوند به وسیله آن حضرت تقاضای شفاعت می کنیم. در سجده ای که در پایان زیارت عاشورای حسینی انجام می شود بعد از حمد و ستایش خداوند خدا را به سبب تحمّل مصیبت آن حضرت شکر می گوییم، سپس عرضه می داریم: «أَللّهُمَّ ارْزُقْنی شَفاعَةَ الْحُسَیْنِ یَومَ الْوُرُودِ»؛ (خدایا شفاعت حسین را روز ورود در صحنه محشر به من روزی کن) و به دنبال آن می افزاییم: «وَثَبِّتْ لِی قَدَمَ صِدْق عِنْدَکَ مَعَ الْحُسَیْنِ وَأَصْحابِ الْحُسَیْنِ الَّذینَ بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَیْنِ (علیه السلام)»؛ (خداوند گام های مرا از روی صدق نزد خودت، با حسین و یارانش ثابت بدار همان یارانی که خون خود را تقدیم او کردند).

استجابت دعا زیر قبّه آن حضرت و بودن شفا در تربت پاکش جلوه های دیگری از این شفاعت عظمی است. و این که در روایات آمده که امام حسین(علیه السلام) هنگام وداع با حرم جدّش لحظاتی در خواب فرو رفت و در عالم رؤیا این سخن را از جدش شنید: «اِنَّ لَکَ فِی الْجَنَّةِ دَرَجاتٌ لاتَنالُها اِلاّ بِالشَّهادَةِ»؛ (برای تو مقامی نزد خدا تعیین شده که جز با شهادت به آن نمی رسی).(۱) به یقین یکی از شؤون این مقام، همان مقام شفاعت است. ولی آیا شفاعت به این معناست که من هر گناهی را می خواهم مرتکب شوم و هر وظیفه واجبی را بخواهم ترک گویم و بعد دست تمنّا به سوی آن حضرت دراز کرده و او را شفیع خود در درگاه خداوند قرار دهم؟

به یقین چنین نیست، شفاعت معصومین و اولیای الهی(علیهم السلام) چراغ سبز برای انجام گناه نیست، بلکه به عکس یک عامل بازدارنده در برابر گناه است، زیرا من به هنگام تقاضای شفاعت می گویم اگر لغزشی از من سر زد باید مراقب باشم آلوده گناه دیگر نشوم تا رابطه من با اولیای الهی قطع نگردد و روی این را داشته باشم که از آن حضرات بخواهم شفیع من بر در درگاه خداوند غفور و رحیم باشند.

ما شیعیان که امید به شفاعت معصومین (علیهم السلام) داریم باید هنگامی که در مجالس عزای آنان شرکت می کنیم و از وعّاظ گرامی، شجاعت ها، فداکاری ها، مبارزه با شرک و ظلم و باطل و دفاع آنها را از حق می شنویم، تصمیم بگیریم که به پیشوایان بزرگ خود اقتدا کنیم و گامی در جای گام های آن حضرات بگذاریم و در حلقه پیروان آنان درآییم و این خود نوعی شفاعت تکوینی است. و نیز زمانی که به زیارت تربت پاکشان می رویم و محلّ شهادت آن حضرات(علیهم السلام) و یاران پاکبازشان را از نزدیک می نگریم تصمیم بگیریم که ما نیز در همان مسیر و در همان طریق وارد شویم و با یزیدیان زمان خود به پیکار برخیزیم و اسلامی را که آن حضرات برای حفظ آن، خون خود و خون عزیزان و یارانش را فدا کرد زنده نگه داریم و در وجود خود پیاده کنیم، حریمش را پاس داریم و در برابر دشمنانی که در هر عصر و زمانی وجود دارند بایستیم و دفاع کنیم تا مشمول شفاعت آن بزرگواران شویم انشاء الله تعالی.

پی نوشت:
(۱). بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۳۱۳ و ۳۲۸.

منبع: اهداف قیام حسینی، آیت الله العظمی ناصر مکارم شیرازی دام ظله، انتشارات امام علی بن ابی طالب علیه السلام، قم، ۱۳۸۹ ش، ص ۱۱۷.