خبرگزاری بین‌المللی اهل‌بیت(ع) ـ ابنا: دعا جایی می رود که دل آنجاست. اگر امید انسان به خدا باشد دعایش هم به درگاه خدا می رسد و اجابت می شود
اما اگر امیدش به خلق خدا باشد دعایش هم در میان کوچه پس کوچه های زمین گم می شود.
به این در و آن در می زند کسی هم جوابش را نمی دهد.
امام جعفرصادق(ع) فرمودند:«اذا اَرادَ احَدُکُمُ أَنْ لایَسألَ رَبَّهُ اِلاّ أعطاهُ فَلیَیْأَسْ مِنَ‌النّاس کُلِّهِم و لایَکونُ لَهُ رَجاءٌ اِلاّ مِن عِندِالله»[1]؛
اگر کسی از شما بخواهد هر چه که از خدا خواست به او عطا کند باید از همة مردم قطع امید کند و تنها امید و رجای او خداوند متعال باشد.
این هم حدیثی قدسی است که:
« هیچ مخلوقی نیست که به جای من به مخلوق دیگری متوسل شود، مگر آن که سبب‌های آسمان و زمین را از او قطع می‌کنم؛
اگر از من بخواهد، به او عطا نخواهم کرد و اگر مرا بخواند، اجابت نخواهم نمود و هیچ مخلوقی نیست که به من متوسل شود، مگر آن که آسمان و زمین را ضامن روزی او قرار می‌دهم؛
اگر مرا بخواند، اجابت می‌کنم و اگر از من بخواهد، به او عطا می‌کنم و اگر طلب مغفرت کند، او را می‌بخشم» [2]
[1]. اصول کافی، ج ٤، ص ٢١٤
[2]. بحارالانوار، ج68، ص 155
نظر شما