نسخه‌ای بی‌نظیر از امام صادق(ع) برای مصون ماندن از آسیب‌ها

خبرگزاری بین‌المللی اهل‌بیت (ع) ـ ابنا: امام صادق (ع) فرموده است: «ثَلَاثٌ لَا یَضُرُّ مَعَهُنَّ شَیْ‏ءٌ الدُّعَاءُ عِنْدَ الْکَرْبِ وَ الِاسْتِغْفَارُ عِنْدَ الذَّنْبِ وَ الشُّکْرُ عِنْدَ النِّعْمَةِ»[۱].

امام صادق (ع) در روایت مذکور فرموده است که اگر انسان سه ویژگی داشته باشد، ضرری متوجه او نمی‎شود؛ اول دعا در هنگام سختی‎ها و مشکلات؛ دوم استغفار بعد از گناه و سوم شکر نعمت.

ویژگی اول این بود که انسان هنگام سختی‎ها و مشکلات دعا کند، متأسفانه امروزه کمتر به دعا و راز و نیاز با خدا توجه می‎شود و نسبت به دعاهایی که از ناحیه ائمه معصومین (ع) وارد شده است غفلت می‎شود در حالی که اگر انسان با ادعیه انس بگیرد، روح و قلب او صفا و نشاط پیدا می‎کند ولی اگر عکس آن باشد و انسان از دعا و راز و نیاز با خدا فاصله بگیرد، تیرگی و تاریکی، جایگزین صفا و نشاط می‎شود.

ویژگی دومی که ضرر را از انسان دفع می‎کند استغفار بعد از گناه است. از آنجایی که ما انسان‎ها معصوم نیستیم گاهی از اوقات صبر خود را در مقابل وسوسه‎های شیطان و نفس اماره، از دست می‎دهیم و مرتکب گناه می‎شویم که در این صورت باید هرچه سریع‎تر استغفار کنیم و به سوی خدا بازگردیم. البته استغفار تنها محدود به توبه و استغفار زبانی نیست بلکه استغفار باید از صمیم قلب و همراه با تصمیم بر عدم بازگشت به گناه باشد.

ویژگی سومی که امام صادق (ع) به آن اشاره کرده است، شکر نعمت است. در حالات پیامبر اکرم (ص) و امام کاظم (ع) آمده است که گاهی از اوقات در میانه راه از مرکب خود پیاده می‎شدند و سر بر سجده می‎گذاشتند. هنگامی که از این بزرگواران علت سجده را جویا می‎شدند، در پاسخ می‎فرمودند که برای شکر نعمت‎های خداوند، سجده شکر به جای آوردم.

امام صادق (ع) در روایت دیگری شکر نعمت را تفسیر کرده و فرموده است: «الشُّکْرُ لِلنِّعَمِ اجْتِنَابُ الْمَحَارِمِ وَ تَمَامُ الشُّکْرِ قَوْلُ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ»[۲]؛ شکر نعمت، چشم‎پوشی از محرمات و گناهان است و شکر کامل و تمام، گفتنِ «الحمدلله رب العالمین» است.

نقل شده است که مرکب یکی از معصومین (ع) گُم شد، ایشان فرمود که اگر مرکب پیدا شود تمام شکر الهی را به جا خواهم آورد، بعد از مدتی مرکب ایشان (ع) پیدا شد و حضرت (ع) فرمود: «الحمدلله رب العالمین»؛ شخصی از ایشان در این باره سؤال کرد و ایشان در پاسخ فرمود: «الحمدلله رب العالمین»، تمام شکر الهی است.

عربی بادیه نشین از سختی زندگی و تنگدستی و عیال واری نزد علی علیه السلام شِکوه کرد حضرت فرمود : بر تو باد استغفار کردن؛ زیرا خدای عزّ و جلّ می فرماید : « از پروردگارتان طلب آمرزش کنید که او بسی آمرزنده است» (نوح : ۱۰) تا آخر آیه . آن مرد بعد از مدّتی نزد امام علیه السلام برگشت و عرض کرد : یا امیر المؤمنین! من از درگاه خدا بسیار آمرزش طلبیدم، اما گشایشی در کار خود نمی بینم! حضرت فرمود : شاید راه درست استغفار کردن را نمی دانی. عرض کرد : به من یاد دهید. حضرت فرمود : نیّت خویش را خالص گردان و از پروردگارت اطاعت کن و بگو : « اللهم انی استغفرک من کلّ ذنب قوی علیه بدنی بعافیتک··· صلّ علی خیرتک من خلقک محمّد النبی و آله الطیّبین الطاهرین، و فرّج عنّی···» آن عرب بادیه نشین گوید : من بدین سان بارها استغفار کردم و خداوند اندوه و تنگدستی را از من بر طرف ساخت و روزیم را گشایش داد و رنج و محنتم را زدود.[۳].

منابع:

۱. کلینی، الکافی، ج۲، ص۹۵.

۲. محدث نوری، مستدرک الوسائل، ج۵، باب ۲۰، ص۳۱۱.

۳.  کنز العمّال : ۳۹۶۶.

سایت شیعه کوئست.

سایت اهل بیت.