خبرگزاری بین المللی اهل بیت(ع)-ابنا: پذیرش دو حقیقت تفاوت و عدم کامل بودن در تناسب همسران، از بنیادیترین و پختهترین نگرشها در زندگی مشترک است که منجر به آرامش، درک متقابل و رشد میشود. این دو مفهوم نه تنها مانع خوشبختی نیستند، بلکه بستر ساز یک رابطه پایدار و رضایتبخشاند.
۱. پذیرش حقیقت تفاوتها:
تفاوتها واقعیت اجتنابناپذیر: هیچ دو انسانی کاملاً شبیه هم نیستند، حتی اگر دوقلو باشند. انسانها با تجربیات، تربیت، ژنتیک، علایق، استعدادها، نقاط قوت و ضعف و حتی طرز فکر و واکنشهای احساسی متفاوت به دنیا میآیند و رشد میکنند.
"وَمِنْ آیَاتِهِ خَلْقُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافُ أَلْسِنَتِکُمْ وَأَلْوَانِکُمْ ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَاتٍ لِّلْعَالِمِینَ"(1)
و از نشانههای او، آفرینش آسمانها و زمین، و تفاوت زبانها و رنگهای شماست. بیگمان در این (امر)، برای عالمان نشانههایی است.
اگرچه این آیه به تفاوتهای ظاهری و زبانی اشاره دارد، اما روح کلی آیه بر "تفاوت" به عنوان یکی از آیات و نشانههای قدرت خداوند تأکید میکند. این اصل قابل بسط به تفاوتهای شخصیتی و روانی نیز هست. خداوند انسانها را متفاوت آفریده تا از این تفاوتها در جهت رشد و کمال بهره ببرند. در زندگی زناشویی، این تفاوتها میتوانند مکمل یکدیگر باشند و به زوجین کمک کنند تا از زوایای مختلف به مسائل نگاه کنند و زندگی مشترکشان غنیتر شود.
تفاوتها عامل رشد و تکامل: به جای اینکه تفاوتها را مشکل ببینیم، میتوانیم آنها را مکمل و عامل رشد بدانیم. همسران میتوانند نقاط ضعف یکدیگر را پوشش دهند، دیدگاههای جدید به هم بیاموزند و به غنای زندگی مشترک بیافزایند. مثلاً، یک فرد منظم با یک فرد خلاق میتواند تعادل جالبی در زندگی ایجاد کند.
نیاز به درک و احترام: پذیرش تفاوتها به معنای درک این است که همسرم با من فرق دارد و باید به این تفاوتها احترام بگذارم، نه اینکه سعی کنم او را به زور تغییر دهم یا از او کپی خودم را بسازم. این احترام شامل تفاوت در علایق، دوستان، نیازها (حتی نیازهای فردی و خلوت) و شیوههای بروز احساسات است.
مدیریت تعارضات: تفاوتها ناگزیر منجر به تعارضاتی میشوند. پذیرش این حقیقت، ما را برای مدیریت سالم تعارضات آماده میکند؛ به جای سرکوب یا فرار، به سمت گفتگو، مذاکره و یافتن راهحلهای مشترک حرکت میکنیم.
۲. پذیرش حقیقت عدم کامل بودن (ناقص بودن):
انسان فطرتاً ناقص است: هیچ فردی در این دنیا کامل نیست و هر انسانی نقاط ضعف، خطاها، عیوب و کمبودهایی دارد. این یک واقعیت بشری است و همسر شما نیز از این قاعده مستثنی نیست.
یَا أَیُّهَا النَّاسُ أَنتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَی اللَّهِ ۖ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ"(2)
ای مردم! شما (همگی) نیازمند به خدایید؛ و خداوند بینیاز و ستوده است
این آیه به فقر ذاتی انسان در برابر خداوند اشاره دارد و مفهوم "کمال مطلق" را فقط مختص ذات باریتعالی میداند. در روابط انسانی، و به ویژه در رابطه زناشویی، این آیه به ما یادآوری میکند که هیچ انسانی کامل نیست و همسر ما نیز دارای نقصها و کاستیهایی است. انتظار کمال از او بیمورد است. پذیرش این "فقر ذاتی" و "ناقص بودن" انسانی، ما را به سمت گذشت، بخشش، صبر و کمک به رشد یکدیگر سوق میدهد، به جای اینکه دائماً به دنبال ایرادگیری و سرزنش باشیم. این دیدگاه، زمینهساز محبت و مودت واقعی میشود.
انتظار کمال، سم رابطه: انتظار داشتن یک همسر بینقص و کامل، ریشهی بسیاری از ناامیدیها و سرخوردگیها در زندگی مشترک است. این انتظار غیرواقعبینانه، نه تنها باعث آزار خود فرد میشود، بلکه بار سنگینی بر دوش همسر میگذارد و رابطه را تخریب میکند.
بخشش و اغماض: پذیرش عدم کامل بودن، مستلزم توانایی بخشش و اغماض است. وقتی همسرمان خطا میکند یا کمبودی دارد، به جای انتقاد شدید و سرزنش دائمی، با نگاهی مهربانتر و درککننده رفتار میکنیم. این به معنای چشمپوشی از مشکلات نیست، بلکه به معنای برخورد سازنده و همراه با محبت است.
رشد مشترک در کنار نقصها: عشق واقعی، پذیرش یکدیگر با تمام نقصهاست. در این فضا، هر دو نفر احساس امنیت میکنند که میتوانند خود واقعیشان باشند و در کنار یکدیگر برای بهبود نقاط ضعف و تبدیل شدن به نسخهای بهتر از خود تلاش کنند، بدون ترس از قضاوت یا طرد شدن.
چگونه این پذیرشها به تناسب و خوشبختی کمک میکنند؟
کاهش انتظارات غیرواقعی: وقتی میدانیم هیچکس کامل نیست و همه با هم تفاوت دارند، انتظاراتمان واقعبینانهتر میشود و کمتر دچار سرخوردگی میشویم.
افزایش همدلی و درک متقابل: درک این نکته که همسرمان موجودی مستقل با ویژگیهای خاص خود است، ما را به سمت همدلی و تلاش برای فهم دنیای او سوق میدهد.
کاهش تعارضات و افزایش صمیمیت: بسیاری از جر و بحثها ناشی از تلاش برای تغییر دیگری یا عدم پذیرش اوست. پذیرش تفاوتها و نقصها، فضای امنی برای گفتگو و صمیمیت ایجاد میکند.
افزایش تابآوری رابطه: زندگی پستی و بلندی دارد. زوجهایی که این دو حقیقت را پذیرفتهاند، در برابر چالشها و مشکلات قویتر هستند، زیرا میدانند نقصها و تفاوتها بخشی از زندگی هستند و میتوانند با هم از آنها عبور کنند.
تقویت عشق واقعی: عشق واقعی آن نیست که فردی کامل را دوست داشته باشیم، بلکه آن است که یک فرد ناکامل را به شیوهای کامل دوست بداریم.
در نهایت، پذیرش تفاوتها و عدم کامل بودن، نشانهی بلوغ عاطفی و عقلانی در رابطه است. این نگرش، سنگبنای یک زندگی مشترک سرشار از احترام، آرامش و رشد دوطرفه است.
پینوشت:
1.روم/آیه ۲۲
2. فاطر/آِیه۱۵
نظر شما