سیزده فروردین؛ طبیعت در انتظار ظهور(دلنوشته)

خبرگزاری بین المللی اهل بیت علیهم السلام ابنا- سیزده فروردین ماه، روزی که زمین نفسی تازه می‌کشد و طبیعت با تمام لطافتش دست‌های مهربانش را به سوی ما دراز می‌کند. آسمان گشاده‌روست، زمین دلبرانه سبز شده و آب‌ها آهنگ آرامش را نجوا می‌کنند. در این روز، گویی زمین و زمان با هم عهد بسته‌اند تا یادمان بیاورند که زندگی در جریان است، که امید هنوز زنده است و که هر سبزه‌ای، هر شکوفه‌ای، پیامی دارد از تولد و انتظار.

در میان این زیبایی‌ها، دل به یاد آن که تمام عالم به او چشم دوخته، می‌تپد. امام زمان (عج)، نگین انتظار، که زمین و هر آنچه در آن است، تمنای حضورش را دارد. سیزده بدر، روزی برای پیوند دوباره با طبیعت، فرصتی است برای نگاه کردن به آسمان، برای خواندن دعای فرج و نجوا کردن با سبزه‌ها و نسیم‌ها؛ که ای کاش این طبیعت شکوفا، سایه‌ی حضور او را نیز در خود احساس کند.

آیا این سبزه‌ها، این رودها، این آسمان نیلگون نجوا نمی‌کنند؟ هر برگ، حدیثی از اشتیاق، هر قطره‌ی باران، اشکی از انتظار. کاش این روز، نه فقط روزی برای گره زدن سبزه‌ها، که روزی برای گشودن دل به امید وصال باشد.  
سیزده بدر، تجدید عهدی است با طبیعت، با زندگی، و با آن منجی که جهان را از عطش عدالت سیراب خواهد کرد.
نسیم ملایم سیزده بدر، رازهایی را از دل طبیعت به گوش آدمی می‌رساند. هر برگ و شکوفه، حکایتی از امید است، نجواهایی از زمینی که تشنه عدالتی است که تنها با ظهور حضرتش، به بار خواهد نشست. سبزه‌هایی که گره می‌خورند، نه فقط تمنای شادی، که زمزمه‌ی دل‌هایی هستند که در انتظار گشایش حقیقی‌اند—گشایشی که با آمدن او، جهان را در نور عدالت خواهد پیچید.

دلم می‌گوید اگر امروز در دل این طبیعت، باران ببارد، شاید هر قطره‌اش اشکی باشد از شوق دیدار؛ و اگر آفتاب بدرخشد، شاید لبخندی باشد از امید به فردایی روشن‌تر. زمین این روز را جشن گرفته، اما در ژرفای سکوتش، نجواهای انتظار طنین‌انداز است. 

پس در میان این سبزی، در میان این وزش نسیم، چه زیباست که دل‌ها به یادی سپید و روشن پیوند بخورند. به نام او که هر طلوعی یادآور وعده‌ی روشنش است، به نام او که هر شکفتنی نویدبخش حضورش خواهد شد.  
سیزده بدر، نه فقط جشن طبیعت، که جشن امید به طلوع حقیقتی جاودانه است.