خبرگزاری بینالمللی اهلبیت (ع) ـ ابنا: ضیافت و داشتن دستی باز و سفرهای گشوده و عطایی پیوسته و میهمان داری و میهمان نوازی از نشانهها و جلوههای روحیه فتوت و جوانمردی است که در آموزههای دینیمان از آن بعنوان خصلتی شایسته و خویی پسندیده از آن یاد شده است.امام صادق (علیهالسلام) میفرمایند: یکی از حقوق واجبة مؤمن بر برادر مؤمن خود اجابت کردن دعوت او است.[۱] رسول خدا (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) مهمان دوستی و مهمان نوازی را از تفضلات خداوند به بندگان خاصش دانسته، فرمودند کسی جز مؤمن پرهیزگار پذیرایی از میهمان را دوست ندارد و از او پذیرایی نمیکند.[۲]
نقل است روزی رسول خدا (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) بر مردی گذر کرد که صاحب گاو و شتر بود و پیامبر (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) را میهمان نکرد؛ اما بر زنی عبور کرد که تنها چند بره داشت، او یکی از برهها را برای رسول خدا (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) سر برید. پیامبر (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) به اصحاب فرمودند به این دو نفر بنگرید به راستی که این قبیل خصلت ها دست خداست هر کس را که بخواهد خوی نیک دهد میدهد.[۳]
میهمان نوازی و پذیرایی از میهمان از خصائص و ویژگیهایی است که در سیره رسول خدا (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) بسیار مورد توجه و تاکید قرار گرفته است. پیامبرخدا (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) از میهمان، بعنوان راهنمای راه بهشت یاد کرده،[۴] او (میهمان) را هدیه ارزشمند الهی معرفی کردهاند، ایشان فرمودند: «هرگاه خداوند اراده خیری به قومی بکند به سویش هدیه میفرستد» گفتند: «آن هدیه چیست؟» فرمود: «میهمان؛ میهمانی که روزی را نازل میکند و گناه اهل خانه را میبرد»[۵][۶][۷]
هم از ایشان (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) روایت شده که فرمودند: «مادامی که امتم دوستی خود را بر یکدیگر آشکار کنند و امانت را ادا کنند و از حرام خدا پرهیز کرده و از میهمان پذیرایی کنند و نماز را به پا دارند و زکات دهند خیر و برکت از ایشان گرفته نمیشود و اگر جز این باشد به قحطی و خشک سالی مبتلا میشوند.» [۸][۹]ایشان پذیرایی از میهمان را از کفارات گناه مؤمن برشمرده؛[۱۰]
از جمله دلایلی که بعضی از مردم را از پذیرفتن میهمان باز داشته و فرارشان را از پذیرش مهمان باعث شده، ترس از مخارج مهمانی است؛ اما رسول خدا (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم) مهمان را موجب خیر و برکت معرفی کردند و فرمودند: «خانهای که در آن اطعام میشود خیر و برکت سریعتر از فرو رفتن تیغ در کوهان شتر، به آن میرسد.» [۱۱][۱۲]
منابع:
۱.بحارالأنوار، ج ۷۵، ص ۴۴۶.
۲. عاملی، شیخ حر، وسائل الشیعه، تحقیق عبد الرحیم ربانی شیرازی، ج۲۴، ص۲۷۹، بیروت، دار التراث العربی.
۳. کاشانی، ملا محسن، المحجة البیضاء فی تهذیب الاحیاء، تحقیق علی اکبر غفاری، ج۳، ص۳۲، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم.
۴. شعیری، تاج الدین، جامع الاخبار، ج۱، ص۱۳۶، قم، انتشارات رضی، ۱۳۶۳ش.
۵. متقی هندی، علی، کنزل العمال فی سنن الاقوال و الافعال، تحقیق شیخ بکری حیانی، تصحیح شیخ صفوة السقا، ج۹، ص۲۶۷، بیروت، مؤسسه الرساله، ۱۹۸۹.
۶. ابن ابی فراس، ورام، مجموعه ورام، ج۱، ص۶.، قم، مکتبةالفقیه.
۷. شعیری، تاج الدین، جامع الاخبار، ص۱۳۶.
۸. عاملی، شیخ حر، وسائل الشیعه، ج۱۵، ص۲۵۴.
۹. شعیری، تاج الدین، جامع الاخبار، ص۱۳۶.۸.
۱۰. کاشانی، ملا محسن، المحجة البیضاء، ج۳، ص۳۲.
۱۱. کلینی، ابو جعفر محمد بن یعقوب، اصول کافی، ج۴، ص۵۱، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵ش.
۱۲. تمیمی، نعمان بن محمد، دعائم الاسلام، ج۲، ص۱۰۶، مصر، دارالمعارف، ۱۳۸۵.
نظر شما