به گزارش خبرگزاری بینالمللی اهلبیت(ع) ـ ابنا ـ رنج پناهجویان افغانستانی در پاکستان با گذشت زمان رو به افزایش است. علاوه بر تنگنای معیشتی، نگرانیهای امنیتی و ترس از اخراج، مقامات این کشور تصمیم گرفتهاند خطوط تلفن همراه این پناهجویان را نیز قطع کنند.
مقامات پاکستانی اخیراً خطوط تلفن و سیمکارتهای شمار زیادی از پناهجویان افغانستانی را مسدود کردهاند؛ اقدامی که هدف آن قطع ارتباط میان پناهجویان و محروم کردن آنان از یکی از مهمترین ابزارهای ثبات زندگی و دسترسی به نیازهای اولیه روزمره است.
پناهجویان ابتدا تصور میکردند این تصمیم موقتی است و تنها فشار مضاعفی به آنان وارد میکند، اما این اقدام به واقعیتی روزمره تبدیل شد که زندگیشان را مختل کرده و سادهترین امور را با مشکل روبهرو ساخته است.
در شهر پیشاور، «شکرالله شاکر» پناهجوی افغانستانی به روزنامه «العربی الجدید» گفت که تلفن همراهش بدون هیچ هشدار قبلی از کار افتاده و بعداً مشخص شده که این مسئله فقط شامل افغانستانیها میشود. او توضیح میدهد که این تصمیم ارتباط او با خانواده و دوستانش را قطع کرده و بر فعالیتهای روزانهاش تأثیر گذاشته، بهویژه اینکه تلفن تنها وسیله ارتباطی او برای هماهنگی میان پناهجویان و کنسولگری افغانستان در پیشاور بوده است.
شاکر افزود: قطع ارتباط میان افغانها تنها بر زندگی یک فرد یا خانواده اثر نمیگذارد، بلکه بر همه پناهجویان و حتی بر روند بازگشت آنان به کشورشان تاثیر دارد. بهروشنی میبینیم که پاکستان نهتنها میخواهد افغانستانیها را از خاک خود بیرون کند، بلکه قصد تحقیر و انتقام از آنان را دارد. مقامات خوب میدانند هوا بسیار سرد است و روند اداری زمانبر میباشد، اما با ما همچون دشمن رفتار میکنند.
بازداشت خودسرانه و اخاذی؛ روایت پدر از سرنوشت پسر ۱۴ سالهاش
او داستان پسر ۱۴ سالهاش را نقل میکند که برای خرید چند وسیله به بازار قصهخوانی رفته بود و در آنجا توسط گشت پلیس پاکستان بازداشت شد؛ در حالی که همراهش تلفن همراهی نبود. شاکر میگوید: تا عصر منتظر ماندیم اما او برنگشت. به خانهٔ همه آشنایان سر زدیم ولی خبری نبود. شب فهمیدیم پلیس او را بازداشت کرده و در مقر پلیس در بازار اشنغری نگه داشته است. او تمام روز و شب را آنجا ماند و اجازه نداشت با ما تماس بگیرد؛ هرچند شمارهام را حفظ بود. وقتی پلیس تلاش کرد بعداً با من تماس بگیرد، تلفنم قطع شده بود. این برای ما تجربهای بسیار سخت و دردناک بود.
او برای آزادی پسرش ناچار شد ۳۰ هزار روپیه پاکستانی به پلیس بپردازد. به گفتهٔ وی، بازداشت بهصورت رسمی ثبت نشده بود و پلیس تنها برای گرفتن پول چنین اقدامی انجام داده است. او ادامه میدهد: پلیس از هیچ مجازاتی نمیترسد، زیرا دولت میخواهد افغانستانیها را آزار دهد، و این بهترین فرصت برایشان است تا از آنان پول بگیرند. اما این روزها در ذهن نسلهای ما خواهد ماند. پسرم عاشق پاکستان بود و هنگام آماده شدن برای بازگشت گریه میکرد؛ اما پس از این حادثه، از پاکستان متنفر شده و ما را به بازگشت فوری ترغیب میکند.
این تأثیر تنها متوجه مردان نیست، بلکه زنان را نیز شامل میشود. «سعیده جمشید» در پیشاور میگوید آمادهٔ بازگشت است اما منتظر است پسرش کسبوکارش را بفروشد. او به روزنامه «العربی الجدید» میگوید: تلفن برای ما احساس امنیت ایجاد میکرد؛ چه برای ارتباط با فرزندان و نزدیکان، چه برای درخواست کمک در مواقع نیاز بهویژه شرایط درمانی. بنابراین مسدود کردن خطوط یک ابزار فشار دیگر برای مجبور کردن افغانها به خروج است. ما نمیخواهیم در پاکستان بمانیم، اما نمیتوانیم وادار شویم همه داراییها و خانههایمان را رها کنیم.
او میافزاید: قطع خطوط تلفن تنها توقف ارتباط نیست، بلکه پیامدهای روانی و اجتماعی عمیقی دارد؛ بهویژه برای زنان. تلفن دیگر یک وسیله لوکس نیست، بلکه ابزار زندگی است؛ ما برای دسترسی به غذا، خدمات درمانی و حفظ انسجام خانواده به آن وابستهایم. قطع آن موجب گسست میان اعضای خانواده شده است.
قطع ارتباط در موارد اضطراری درمانی، مانند تعیین وقت پزشک، مشورت پزشکی یا تماس بیماران با بستگان خود، بهخصوص برای زنان و سالمندان، خطری جدی محسوب میشود.
انتظار سخت در سرمای مرزها؛ مهاجرتی که راه بازگشت ندارد
«محمد ابرار خان» فعال اجتماعی افغانستانی به روزنامه «العربی الجدید» میگوید: برخی خانوادهها ناچار شدهاند برای درخواست کمک از همسایهها یا رهگذران استفاده کنند. این نشان میدهد پناهجو در کشور همسایهای که ۴۰ سال در آن زندگی کرده، چه اندازه رنج میکشد. پاکستان سالها به نام ما پول دریافت میکرد، اما وقتی این روند متوقف شد، ما به دشمن تبدیل شدیم. برخی حتی ما را بهدروغ متحد اسرائیل یا هند معرفی میکنند. متأسفانه دیر برای بازگشت اقدام کردیم و باید خیلی زودتر این کشور را ترک میکردیم.
او اضافه میکند: در این هوای سرد، مردم را میبینی که روزها در مرزها در فضای باز، کنار جادهها یا داخل کامیونها و اتوبوسها در انتظارند؛ زن و مرد و کودک و سالخورده. حالا هم قطع تلفن و ارتباط، مصیبت تازهای است که افغانستانیها بهخاطر تصمیم کشوری که خود را دوست و همسایه مینامد، متحمل شدهاند.
..............................
پایان پیام/ ۲۶۸
نظر شما