خبرگزاری بین المللی اهل بیت(ع)_ابنا: حضرت امالبنین، همسر گرامی امیرالمؤمنین علی(ع) و مادر چهار شهید بزرگ کربلا (حضرت عباس(ع)، عبدالله، جعفر و عثمان) یکی از برجستهترین زنان تاریخ اسلام است. نام اصلی ایشان «فاطمه» بود، اما پس از ازدواج با امام علی(ع) به دلیل احترام به حضرت زهرا(س) و برای اینکه نام «فاطمه» در خانه برده نشود، ایشان را «امالبنین» (مادر پسران) خطاب کردند. این خود نخستین نشانهٔ والای ادب و فروتنی ایشان است.
۱. ادب بینظیر حضرت امالبنین
- ادب با حضرت زهرا(س)
وقتی وارد خانهٔ امام علی(ع) شد، به حسنین(ع) گفت: «من کنیز شما هستم، هر چه امر کنید انجام میدهم.» و هرگز خود را در کنار حضرت زهرا(س) مادر واقعی امام حسن و امام حسین(ع) قرار نداد. حتی پس از شهادت آن بانو. همیشه میگفت: «حسن و حسین فرزندان فاطمهاند» و از آنها با عنوان «سیّدی» (آقای من) یاد میکرد
- ادب در عزاداری
پس از شهادت کربلا، امالبنین هر روز به بقیع میرفت و برای فرزندانش و بهویژه برای حضرت اباعبدالله(ع) مرثیه میخواند. مرثیههای او آنقدر سوزین و جانسوز بود که میگویند مروان بن حکم (که دشمن اهلبیت بود) هم وقتی صدای او را میشنید، گریه میکرد. اما هیچگاه در مرثیههایش نامی از فرزندان خودش نبرد؛ همیشه میگفت: «یا مَنْ رَأی العَباسَ کَرَّ عَلی جَمعِ الأعداءِ وَ خَلْفَهُ بَنُو أَبِیهِ الأَبْطالِ...» (ای کسی که عباس را دیدی که بر لشکر دشمن هجوم آورد و پشت سرش فرزندان برادرش، شیران بیشهٔ شجاعت بودند...). این نهایت ادب و ایثار بود که حتی در اوج اندوه، نام فرزندان خودش را بر زبان نیاورد تا مبادا نام امام حسین(ع) تحتالشعا قرار گیرد.
۲. تربیت فرزندان؛ الگویی بینظیر
حضرت امالبنین در تربیت چهار فرزندش چنان موفق بود که هر چهار نفر در کربلا به درجهٔ رفیع شهادت نائل شدند و بهویژه حضرت عباس(ع) به «قمر بنیهاشم» و «سقای کربلا» و «بابالحوائج» مشهور گردید. نکات کلیدی تربیت ایشان:
- تقویت حس برادری و وفاداری به امام زمان خویش
از کودکی به فرزندانش آموخت که امام حسین(ع) برادر بزرگتر و امام آنهاست و باید جانشان را فدای او کنند.
- آموزش شجاعت همراه با ادب
حضرت عباس(ع) با آن همه شجاعت و هیبت، در مقابل امام حسین(ع) چنان ادب داشت که هیچگاه مستقیم به چشمان برادر نگاه نمیکرد و همیشه کمی پایینتر مینشست. این ادب عظیم را از مادر آموخته بود.
- ایمان عمیق و توکل
وقتی خبر شهادت چهار فرزندش را به او دادند، فرمود: «از حسین برایم بگویید!» و وقتی گفتند امام حسین(ع) نیز شهید شده، گفت: «پارهٔ تنم را کندید، همهٔ امیدم حسین بود.» اما بعد با کمال صبر و تسلیم گفت: «خداوندگارا! تو را شکر که به من چهار پسر دادی و همه را در راه خودت گرفتی.» این ایمان و رضا، همان چیزی است که در وجود فرزندانش نیز جاری بود.
۳. چرا امروز امالبنین الگوی ماست؟
- در دنیایی که بسیاری از مادران فقط به موفقیت دنیوی فرزندانشان فکر میکنند، امالبنین به ما یاد میدهد که بالاترین افتخار یک مادر، آن است که فرزندانش در راه خدا و در رکاب امام زمانشان جان بدهند.
- در زمانی که ادب و احترام به بزرگترها و بهویژه به اهلبیت کمرنگ شده، رفتار امالبنین با امام حسن و امام حسین(ع) بهترین درس است.
- در روزگاری که صبر و تحمل سختیها سخت شده، صبر امالبنین پس از شهادت چهار فرزند و امام حسین(ع) چراغ راه است.
- در عصری که وفاداری به رهبری دینی و آرمانهای الهی کم شده، وفاداری مطلق فرزندان امالبنین به امام حسین(ع) الگوی کاملی است.
حضرت امالبنین ما را دعوت میکند که:
- در خانههایمان ادب و محبت به اهلبیت را زنده کنیم.
- فرزندانمان را چنان تربیت کنیم که اگر روزی لازم شد، بدون لحظهای تردید جانشان را فدای اعتقاداتشان کنند.
- در غمها و سختیها، مانند او به خدا توکل کنیم و صبر پیشه کنیم.
زیارتنامهای که برای ایشان خوانده میشود، پایان زیبایی دارد:
«السَّلامُ عَلَیْکِ یَا فَاطِمَةَ بِنْتَ حِزَامٍ، السَّلامُ عَلَیْکِ یَا أُمَّ الْبَنِینَ، السَّلامُ عَلَیْکِ یَا مَنْ وَهَبْتِ أَوْلادَکِ الأَرْبَعَةَ لِلْحُسَیْنِ(ع)...»
نظر شما