به گزارش خبرگزاری بینالمللی اهلبیت(ع) ـ ابنا ـ به نقل از پایگاه خبریـتحلیلی روایت: در پی انتشار گزارشهایی از سوی شماری از رسانهها مبنی بر رفتار تبعیضآمیز طالبان با زندانیان شیعه و هزاره، رسول پارسی، فعال مدنی و از زندانیان سابق این گروه، در یادداشتی با تأیید این گزارشها نوشت:
«من این ادعا را تأیید میکنم که هزارهها و شیعیان در زندانهای طالبان در وضعیت بسیار بدی بهسر میبرند.»
هماتاقی با یک دکتر شیعهمذهب
پارسی در روایت خود از دوران زندان و هماتاقی با یک دکتر شیعهمذهب در زندان پلچرخی افغانستان مینویسد: «من همیشه با زندانیان هزاره رابطهای دوستانه و صمیمی داشتم. با جناب دکتر […] از زمانی که از ریاست چهل به پلچرخی منتقل شدیم تا آخرین روز حضورشان در آنجا (او در عید فطر آزاد شد و من نزدیک عید اضحی) هماتاق بودم. او انسانی شریف، کمحرف، آرام و منطقی بود. اما چون بیشتر عمر خود را در ایران سپری کرده بود، با آداب و رسوم اینجا، بهویژه با فرهنگ و ساختار زندانهای افغانستان، چندان آشنا نبود.»
ارتباط با اقلیتها در زندان
رسول پارسی که در زندان به عنوان ملا امام وینگ شناخته میشده است، درباره ارتباط خود با اقلیتها چنین نوشته: «من که به عنوان ملا امام وینگ بودم، معمولاً با بیشتر زندانیان هزاره، کمونیستها و دیگر کسانی که در اقلیت یا مظلوم واقع میشدند، رابطه خوبی داشتم و میکوشیدم رابطهای همدلانه برقرار کنم. بسیاری از آنها به راحتی در اتاق من، بیشتر از همه اتاقها رفتوآمد میکردند.»
این رفتار، با واکنش منفی برخی از زندانیان مواجه شده است: «به همین دلیل، برخی از مخالفانم در زندان مرا متهم میکردند و میگفتند: مولوی صاحب همیشه با رافضیها، کمونیستها و بینمازها و چلیها در ارتباط است و اتاقش پر از هزارهها و این مردم است.»
فشار مذهبی و اجبار در عبادت
رسول پارسی به فشارهای مذهبی واردشده بر زندانیان شیعه نیز اشاره کرده و نوشته است: «هزارهها ناچار بودند پشت سر ما نماز بخوانند و دستانشان را بسته نگه دارند تا کمتر مورد تمسخر و طعنه قرار بگیرند.»
او با تأکید بر آزادی مذهبی میافزاید: «من همیشه تأکید میکردم که هرکس باید در مذهب خود آزادی عمل داشته باشد. ما همه مسلمانیم، هرچند از مذاهب مختلف.»
توهین به مقدسات شیعه
یکی از موارد آشکار تبعیض، توهین به وسایل مذهبی یک زندانی شیعهمذهب بوده است. پارسی این حادثه را چنین روایت میکند: «بهخوبی به یاد دارم شبی را که حاجی شاهولی از ولایت خوست، با لگد مهر دکتر را به گوشه وینگ پرتاب کرد. آن شب جنجال بزرگی بهپا شد و پای قمندان به میان آمد.»
او ادامه میدهد: «قمندان مرا خواست و من برایش توضیح دادم که حاجی شاهولی به وسایل مذهبی دکتر بیاحترامی کرده و حتی الفاظ زشت و توهینآمیزی (...رم د مهرت، روی مهر الله نوشته بود) نسبت به مهر شیعیان بهکار برده است. خوشبختانه آن قضیه در نهایت به نفع دکتر ختم شد.»
تأکید بر رواداری مذهبی
رسول پارسی در ادامه روایت خود، بر پایبندیاش به رواداری و احترام به باورهای مذهبی دیگران تأکید کرده و مینویسد: «من همیشه به تعهد خود نسبت به رواداری مذهبی پایبند بودم. چند بار به حاجی حیدر نیز گفتم: شما پیرو مذهب تشیع هستید و هیچ اجباری ندارید که پشت سر من نماز بخوانید.»
وی در پایان با اشاره به فشارهای مضاعف بر شیعیان و هزارهها مینویسد: «هزارهها هم از نظر قومی و هم از نظر مذهبی مورد تبعیض و فشار قرار میگرفتند.»
آنچه رسول پارسی روایت میکند، تنها یک خاطره شخصی نیست؛ تصویری از رنج مضاعفِ مردمانی است که تنها به جرم هویت مذهبی و قومیشان تحقیر میشوند. تبعیض علیه شیعه و هزاره در زندانهای طالبان، امتداد همان تفکر انحصارگرایانهای است که سالهاست عدالت و انسانیت را در این سرزمین قربانی کرده است.
هیچ حکومتی که بر پایه نفرت مذهبی بنا شود، دوام نخواهد آورد؛ زیرا ایمان، اجبار نمیپذیرد و احترام به مقدسات دیگران، سنگپایه انسانیت است. طالبان اگر از عدالت اسلامی سخن میگویند، نخست باید آن را در زندانهای خود معنا کنند.
...............
پایان پیام/
نظر شما