به گزارش خبرگزاری بینالمللی اهلبیت(ع) ـ ابنا ـ مناطق مختلف عراق با تشدید بحران آب آشامیدنی روبهرو هستند؛ بحرانی که مردم را به سمت استفاده از جایگزینهای ناایمن سوق داده است. مهمترین این جایگزینها، حفر چاههای کوچک در حیاط خانهها و اتکا به تانکرهای آب است که در بسیاری از روستاها و مناطق کشور عراق به تنها منبع تأمین آب تبدیل شدهاند.
این بحران در استانهای مرکزی و جنوبی عراق شدیدتر بهچشم میخورد؛ جایی که کاهش قابل ملاحظهٔ رهاسازی آب در رودخانهها موجب توقف پروژههای اصلی آبرسانی در بسیاری از نواحی شده و شکایت مردم از نبود راهحلهای پایدار افزایش یافته است.
در منطقه غماس در استان دیوانیه، کمبود آب آشامیدنی بهدلیل کاهش چشمگیر رهاسازی آب از منابع اصلی شدت گرفته است. بنا بر گفتهٔ «وضّاح الزیادی» فرماندار غماس، بحران آب فقط در غماس یا دیوانیه نیست؛ این مشکل در سراسر عراق وجود دارد. او تأکید کرده است که سوءهماهنگی میان مناطق شمال غماس از جمله الشامیه، الصلاحیه و المهناویه، موجب مصرف بخش زیادی از رهاسازیهای محدود آب برای آبیاری کشاورزی شده و همین موضوع بر پروژههای تصفیه آب تأثیر گذاشته است.
فرماندار غماس توضیح میدهد که حجم آبی که امسال به منطقه رسیده، به حدود ۲۰ متر مکعب کاهش یافته؛ اما این میزان عملاً به غماس نمیرسد، زیرا پیش از رسیدن به شهر از مناطق وسیع کشاورزی عبور میکند. آنچه در نهایت باقی میماند، آبی کمعمق و راکد است که با پسابهای سنگین آمیخته و برای استفادهٔ خانگی مناسب نیست.
به گفتهٔ او، با توقف پروژهٔ اصلی تأمین آب غماس بهدلیل گلگرفتن پمپها و کمبود آب ورودی، مسئولان محلی ناچار شدهاند هر روز تانکرهای آب را به روستاها و مناطق اطراف اعزام کنند. همزمان بسیاری از خانوادهها در استانهای دیگر از جمله دیاله، بابل و نجف ناچار به حفر چاههای کوچک خانگی شدهاند؛ چاههایی که آبشان معمولاً بهسبب آلودگی باکتریایی و شوری بالا، قابل شرب نیست.
ساکنان این مناطق میگویند بحران آب به یک رنج روزانه تبدیل شده است؛ خانوادهها ساعتها در صف انتظار تانکرها میمانند. «امّ تحسین»، از اهالی یک روستای دیوانیه، میگوید که خانوادهاش، هر روز منتظر تانکر میماند تا مقدار اندکی آب برای پختوپز و شستوشو دریافت کند.
او تأکید میکند که آب چاهی که در خانهاش حفر شده، گاهی حتی برای دادن به حیوانات نیز مناسب نیست، چون بوی تندی دارد. وی اضافه میکند: آب به کالایی کمیاب تبدیل شده؛ ساعتها و حتی روزها منتظر میمانیم. هر خانه فقط حدود ۲۰۰ تا ۳۰۰ لیتر آب دریافت میکند که حتی یک هفته هم کافی نیست.
این شرایط موجب نگرانی سازمانهای حقوق بشری شده است. آنان هشدار میدهند که کمبود آب شرب سالم بر سلامت عمومی تأثیر مستقیم دارد، زیرا مردم ناچار به استفاده از منابع آلوده شدهاند. «سعاد الزیدی»، فعال حقوق زنان و کودکان، میگوید که کاهش آب آشامیدنی در استانهای عراق دیگر فقط یک مشکل خدماتی نیست، بلکه به مسئلهای انسانی و مرتبط با حق زندگی تبدیل شده است.
الزیدی از دولت مرکزی و دولتهای محلی خواست تا طرح اضطراری فوری برای تأمین آب سالم، بهویژه در مناطق فقیرتر، تدوین کنند. او همچنین هشدار داد که احتمال افزایش بیماریهای واگیر از آب، مانند اسهال شدید و مسمومیتهای گوارشی، بهدلیل اتکای مردم به منابع ناایمن بسیار بالاست. وی تأکید کرد که اتکای دائمی به تانکرهای آب راهحل پایدار نیست؛ این تانکرها در بسیاری مناطق با تأخیر میرسند و هزینهٔ آنها برای دولتهای محلی نیز سنگین است.
در مقابل، مقامات محلی میگویند بحران بهطور مستقیم با کاهش سهمیهٔ آب ورودی از استانهای بالادست و کاهش ذخایر آبی بهدلیل کمبود بارندگی مرتبط است. نهادهای رسمی اعلام کردهاند که تلاشهایی برای افزایش رهاسازی آب با هماهنگی وزارت منابع آب در جریان است، اما میزان پاسخدهی هنوز پایین است.
..............................
پایان پیام/ ۲۶۸
نظر شما