۲۹ شهریور ۱۴۰۴ - ۱۲:۳۸
شعارهای مقاومت در برابر اشغال، در سایه نقض حقوق زنان و شیعیان

پس از اظهارات دونالد ترامپ مبنی بر احتمال بازگشت به پایگاه بگرام برای اهداف راهبردی آمریکا در منطقه، طالبان واکنش تندی نشان داده و تأکید کردند که خاک افغانستان بار دیگر به اشغال خارجی درنخواهد آمد. با این حال، پرسش جدی این است که آیا حکومتی که در چهار سال گذشته به حذف حقوق زنان، شیعیان و اقلیت‌های مذهبی دست زده، توان و مشروعیت لازم برای یک رویارویی واقعی با قدرت‌های جهانی را دارد؟

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ عبدالسلام ضعیف، سفیر پیشین طالبان در اسلام‌آباد، در واکنش به سخنان جنجالی رئیس‌جمهور آمریکا تأکید کرد که برداشت ترامپ از افغانستان «اشتباه و غیرواقع‌بینانه» است.

همچنین، عبدالمتین قانع، سخنگوی وزارت کشور طالبان، در گفت‌وگو با روزنامه تلگراف، اظهارات ترامپ را «آکنده از نفرت و جاه‌طلبی» دانست و تصریح کرد: «هیچ‌گاه اجازه نخواهیم داد که بگرام یا هیچ نقطه‌ای از خاک افغانستان بار دیگر تحت اشغال خارجی قرار گیرد.»

به گفته او، پایگاه بگرام اکنون در کنترل کامل طالبان قرار دارد و هیچ سناریویی برای واگذاری آن به آمریکا یا هر کشور دیگری وجود ندارد. قانع هشدار داد: «ملت افغانستان در برابر هرگونه تهدید خارجی متحد و آماده مقاومت است. تجربه سال‌های گذشته نشان داده که مردم ما در برابر اشغالگران ایستادگی می‌کنند.»

همچنین امیرخان متقی با اشاره به شکست آمریکا در دو دهه جنگ در افغانستان، گفت: «قدرتی که پیش‌تر در افغانستان شکست خورده، حتی فکر اشغال دوباره این سرزمین را هم نمی‌تواند بکند. کسانی که جرات حمله به افغانستان را داشته باشند، نتیجه آن از قبل مشخص است.»

با این حال، پرسشی اساسی در برابر طالبان مطرح است: آیا این گروه واقعاً آمادگی مقابله با چالش‌های بین‌المللی را دارد؟ تجربه چهارساله حکومت طالبان نشان داده است که این گروه نه‌تنها در تأمین وحدت ملی و رعایت حقوق همه اقشار جامعه ناکام بوده، بلکه سیاست‌های تبعیض‌آمیز آن به شکاف‌های داخلی دامن زده است.

طالبان در این مدت، اساتید شیعه را از دانشگاه‌ها کنار زده، مذهب جعفری را به رسمیت نشناخته و محدودیت‌هایی جدی بر برگزاری مناسک مذهبی شیعیان اعمال کرده است. افزون بر این، مشکلاتی چون افطار اجباری بر اساس فقه حنفی، فشار برای کمرنگ کردن زبان فارسی دری در ادارات و دانشگاه‌ها، و حمایت یک‌جانبه از کوچی‌ها در منازعات زمین با شیعیان، به بی‌اعتمادی عمومی انجامیده است.

از سوی دیگر، ممنوعیت تحصیل دختران، حذف رشته‌هایی چون حقوق بشر و جامعه‌شناسی زنان و محدودیت‌های گسترده علیه فعالیت‌های اجتماعی زنان، طالبان را در انظار جهانی به عنوان حکومتی منزوی و ناقض حقوق بشر معرفی کرده است.

این پرسش پابرجاست: حکومتی که نتوانسته در درون مرزهای خود به عدالت، تنوع مذهبی و حقوق شهروندی احترام بگذارد، چگونه می‌تواند در برابر فشارهای خارجی ایستادگی کند؟ شاید پاسخ روشن باشد؛ بدون مشروعیت داخلی و احترام به حقوق اقلیت‌ها، هیچ حکومتی نمی‌تواند در برابر تهدیدهای جهانی پایدار بماند.

...

پایان پیام/

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha