به گزارش خبرگزاری بینالمللی اهلبیت(ع) ـ ابنا ـ وبسایت «ایندپندنت ترکیه» در مقالهای به ریشههای بحران در منطقه لداخ هند پرداخت و به اعتراضات هفته گذشته در این منطقه، اشاره کرد؛ اعتراضاتی که مسلمانان و بوداییان را در کنار هم علیه دولت مرکزی متحد کرد؛ صحنهای که مقاله آن را کمنظیر» توصیف کرد.
روز چهارشنبه ۲۴ سپتامبر، منطقه لداخ در شمالشرق هند شاهد خونینترین خشونت در تاریخ معاصر خود بود. در این درگیریها دستکم ۴ نفر کشته و بیش از ۸۰ نفر زخمی شدند که میان آنان نیروهای پلیس نیز حضور داشتند. جرقه این خشونتها از دل تظاهرات مسالمتآمیز برخاست و به سرعت به رویارویی خونین بدل شد.
به نوشته دکتر «دویغو چاغلا بایرام» نویسنده مقاله، ریشه بحران به تصمیم دولت هند در سال ۲۰۱۹ برای لغو وضعیت ویژه ایالت جامو و کشمیر بازمیگردد؛ تصمیمی که باعث از میان رفتن تضمینهای قانونی و حقوقی ساکنان این منطقه شد.
اتحاد کمسابقه مسلمانان و بوداییان
نویسنده تأکید میکند: بیکاری گسترده و نبود نمایندگی سیاسی، به نارضایتیهای مردم دامن زد و اعتراضات آرام به خشونت کشیده شد.
او افزود: اتحاد مناطق لیه (با اکثریت بودایی) و کارگیل (با اکثریت مسلمان) علیرغم تفاوت مذهبی، نشاندهنده خشم مشترک و فزاینده علیه دولت مرکزی هند است.
مطالبات معترضان
به گفته بایرام، اعتراضات دو مطالبه اصلی شامل تبدیل منطقه لداخ به ایالتی کامل با خودمختاری محلی و دریافت ضمانتهای قانونی برای حفظ حقوق مردم در زمینه زمین، اشتغال و نمایندگی سیاسی دارد.
از زمان لغو ماده ۳۷۰ قانون اساسی هند در سال ۲۰۱۹ میلادی، هزاران نفر از مردم منطقه لداخ بارها با راهپیماییهای مسالمتآمیز، اعتصاب غذا و تحصن خواستار ایجاد یک حکومت محلی منتخب شدهاند.
آغاز بحران از لغو ماده ۳۷۰
بایرام یادآور شد که تصمیم دولت نریندرا مودی (حزب بهاراتیا جاناتا) در آگوست ۲۰۱۹ برای لغو ماده ۳۷۰ – که به جامو و کشمیر خودمختاری داده بود – منجر به تقسیم منطقه به دو قلمرو تحت کنترل مستقیم دهلی نو شد. این اقدام با حضور امنیتی شدید، قطع اینترنت و بازداشت صدها سیاستمدار همراه بود.
هرچند در آن زمان ایالت جامو و کشمیر صحنه اعتراضات خونین شد، اما در منطقه لداخ شرایط متفاوت بود. بسیاری از ساکنان از جدایی از جامو و کشمیر استقبال کردند و آن را فرصتی برای داشتن هویتی مستقل دانستند. آنها خواستار آن بودند که منطقه لداخ در جدول ششم قانون اساسی هند گنجانده شود؛ بندی که اختیارات ویژهای به جوامع بومی میدهد.
از امید به ناامیدی و انفجار خیابانی
اما به نوشته ایندپندنت ترکیه، امید اولیه خیلی زود جای خود را به سرخوردگی داد. با گذشت ۶ سال، هیچیک از وعدههای دولت هند عملی نشد. بیکاری در منطقه لداخ، تشدید شد و جوانان فرصتهای شغلی خود را در ایالت پیشین از دست دادند.
تجمعات مسالمتآمیز رفتهرفته به رویاروییهای خشن کشیده شد. در اعتراضات اخیر حتی یک اتوبوس نظامی به آتش کشیده شد که واکنش شدید نیروهای امنیتی را در پی داشت. استفاده از گاز اشکآور و گلوله جنگی منجر به تلفات انسانی شد.
دولت مودی و رویکرد محتاطانه
به نوشته مقاله، دولت مودی با احتیاط واکنش نشان داده و وعده بازگرداندن وضع ایالتی به جامو و کشمیر را مطرح کرده است، اما در این میان هیچ اشارهای به منطقه لداخ، نشده است.
بایرام معتقد است: موقعیت ژئوپلیتیک لداخ، واقعشده در مرز مورد مناقشه با چین، دلیل اصلی تردید دهلینو برای اعطای خودمختاری کامل به این منطقه است. دولت هند منطقه لداخ را برای پروژههای نظامی و زیرساختی راهبردی علیه چین حیاتی میداند.
چشمانداز مبهم
ایندپندنت ترکیه مینویسد: دستیابی به راهحل فوری برای بحران بعید به نظر میرسد. زیرا در شرایط تنش مرزی با چین، دهلینو تمایل به حفظ کنترل مستقیم بر منطقه لداخ دارد. این امر مانع بزرگی برای تحقق مطالبات مردم به شمار میرود.
نویسنده هشدار میدهد که تداوم بیتوجهی به مطالبات مردمی میتواند زمینهساز دور جدیدی از اعتراضات و خشونتهای گستردهتر در آینده باشد.
..............................
پایان پیام/ ۲۶۸
نظر شما