به گزارش خبرگزاری بین‌المللی اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ در بخش‌های قبلی این نوشته، جایگاه و شخصیت برخی از انبیای الهی مانند حضرت آدم(ع)، حضرت ابراهیم(ع) و حضرت موسی(ع) در نهج‌البلاغه بیان شد و در این نوشته شخصیت حضرت عیسی(ع) در کتاب شریف نهج‌البلاغه مورد بررسی قرار می‌گیرد.
در میان کتاب نهج‌البلاغه، دو بار نام پیامبر بزرگ الهی، عیسی بن مریم، بیان شده است؛ یکبار در خطبه ۱۶۰ به این نام و بار دیگر در حکمت ۱۰۴ با نام مسیح به ایشان اشاره شده است. هر دو مورد، نگاهی به ساده‌زیستی حضرت عیسی (ع) داشته و بر الگوگیری از ایشان تأکید می‌کنند. طبیعی است که با توجه به شرایط زمانی حکومت امیرالمؤمنین (ع) و گسترش دنیاخواهی و جمع‌آوری اموال، این موضوع از مباحث مورد تأکید ایشان بوده است.
موضوع الگوگیری از انبیای الهی، به ویژه پیامبر اکرم (ص) و عیسی روح‌الله (ع) و توجه به ساده‌زیستی، همواره از موارد اصلی در رشد انسانی است. بنابراین، سخنان امیرالمؤمنین (ع) توصیه‌ای دائمی برای تمامی کسانی است که ایشان را امام خود می‌دانند و در تلاش‌اند تا در زندگی خود به ایشان اقتدا کنند.
امام علی (ع) در خطبه ۱۶۰ درباره ساده‌زیستی انبیاء الهی می‌فرمایند:
«وَ لَقَدْ کَانَ فِی رَسُولِ اللَّهِ کَافٍ لَکَ فِی الْأُسْوَةِ، وَ دَلِیلٌ لَکَ عَلَی ذَمِّ الدُّنْیَا وَ عَیْبِهَا وَ کَثْرَةِ مَخَازِیهَا وَ مَسَاوِیَها، إِذْ قُبِضَتْ عَنْهُ أَطْرَافُهَا وَ وُطِّئَتْ لِغَیْرِهِ أَکْنَافُهَا وَ فُطِمَ عَنْ رَضَاعِهَا وَ زُوِیَ عَنْ زَخَارِفِهَا…»
و سپس به حضرت عیسی (ع) اشاره می‌کنند:
«…إِنْ شِئْتَ قُلْتُ فِی عِیسَی ابْنِ مَرْیَمَ، فَلَقَدْ کَانَ یَتَوَسَّدُ الْحَجَرَ وَ یَلْبَسُ الْخَشِنَ وَ یَأْکُلُ الْجَشِبَ، وَ کَانَ إِدَامُهُ الْجُوعَ وَ سِرَاجُهُ بِاللَّیْلِ الْقَمَرَ وَ ظِلَالُهُ فِی الشِّتَاءِ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبَهَا وَ فَاکِهَتُهُ وَ رَیْحَانُهُ مَا تُنْبِتُ الْأَرْضُ لِلْبَهَائِمِ، وَ لَمْ تَکُنْ لَهُ زَوْجَةٌ تَفْتِنُهُ وَ لَا وَلَدٌ یَحْزُنُهُ وَ لَا مَالٌ یَلْفِتُهُ وَ لَا طَمَعٌ یُذِلُّهُ، دَابَّتُهُ رِجْلَاهُ وَ خَادِمُهُ یَدَاهُ.**
امام علی (ع) در این خطبه، تأکید می‌کنند که رسول خدا (ص) به عنوان مقتدای انسان‌ها، نمونه‌ای کافی برای نکوهش دنیا و ناپسندی آن است. چرا که دنیا را از هر سو از ایشان گرفتند و به دیگران سپردند و او هیچگاه از مزایای آن بهره‌مند نشد. این تأکید بر ساده‌زیستی و زهد انبیاء، به‌ویژه حضرت عیسی (ع)، به خوبی نشان‌دهنده الگوهایی است که باید در زندگی دنبال شوند.
همچنین، امام علی (ع) در حکمت شماره ۱۰۴ نیز بر الگو بودن حضرت عیسی (ع) در ساده‌زیستی تأکید دارند:
«یَا نَوْفُ طُوبَی لِلزَّاهِدِینَ فِی الدُّنْیَا، الرَّاغِبِینَ فِی الْآخِرَةِ، أُولَئِکَ قَوْمٌ اتَّخَذُوا الْأَرْضَ بِسَاطاً وَ تُرَابَهَا فِرَاشاً وَ مَاءَهَا طِیباً وَ الْقُرْآنَ شِعَاراً وَ الدُّعَاءَ دِثَاراً، ثُمَّ قَرَضُوا الدُّنْیَا قَرْضاً عَلَی مِنْهَاجِ الْمَسِیحِ.
امام علی (ع) در این حکمت به خوشا به حال کسانی که از دنیا بریده و به آخرت روی آورده‌اند می‌گویند:
«ای نوف، خوشا به حال کسانی که از دنیا بریده و به آخرت روی آورده‌اند. اینان مردمانی هستند که زمین را فرش خود کرده‌اند و خاکش را بستر و آبش را عطر خوشبوی خود، درون خود را به قرآن آراسته‌اند و برون را به دعا…»
در نتیجه، تأکیدات مکرر امام علی (ع) بر زهد و ساده‌زیستی انبیاء الهی به ویژه حضرت عیسی (ع)، می‌تواند راهنمایی برای تمامی مسلمانان باشد که در زندگی خود سادگی، خودداری از دنیا و توجه به آخرت را سرلوحه عمل خویش قرار دهند.
سید علی‌اصغر حسینی/ ابنا
--------------------------
پایان پیام
نظر شما