خبرگزاری اهلبیت(ع) ابنا:
رهبر معظم انقلاب اسلامی در اولین روز سال جدید ۱۴۰۴ در دیدار با هزاران نفر از قشرهای مختلف مردم، با اشاره به شکست دشمنان در دور کردن مردم از معنویات، ایام نخست امسال را متعلق به امیرالمؤمنین یعنی قله رفیع عدالت، تقوا و گذشت خواندند و گفتند: ملت ایران و ملت های مسلمان برای استفاده از درسهای حضرت علی(ع) به عنوان برترین انسانها بعد از پیامبر(ص)، به نهجالبلاغه مراجعه کنند و فعالان عرصه فرهنگی به مطالعه و آموزش این کتاب عظیم توجه ویژه داشته باشند.
توصیه حضرت آیتالله خامنهای به توجه و استفاده بیشتر از نهجالبلاغه در حالی صورت میگیرد که ایران و جهان اسلام خصوصا جوامع پیرو اهلبیت(ع) شرایط خطیر و حساسی را پشت سر میگذارنند.
با توجه به تأکیدات رهبر معظم انقلاب، خبرگزاری ابنا امسال اهتمام ویژهای به نشر آموزههای نهج البلاغه دارد. از این رو حجت الاسلام و المسلمین «محمد نمازی» استاد حوزه و پژوهشگر نهج البلاغه در سلسله ویدیوهایی به تشریح جایگاه و معارف نهج البلاغه میپردازد.
بسم الله الرحمن الرحیم و به نستعین
در محضر کلام آقا امیرالمؤمنین و حکمت 150 بودیم که حکمت بسیار زیبایی است. در ادامه حضرت میفرمایند: از کسانی نباش که «إِنْ سَقِمَ ظَلَّ نَادِماً»؛ اگر بیمار شود پشیمان میشود، آدم خوبی میشود، حالت تواضع میگیرد؛ «وَ إِنْ صَحَّ أَمِنَ لَاهِیاً» اما اگر صحیح و سالم باشد، خودش را در یک حالت امنیتی میبیند و نگران خطرات نیست. «أَمِنَ لَاهِیاً» و دچار لهو و بیتوجهی میشود. یعنی وقتی بیمار شود، به سمت خوب شدن میرود، وقتی حالش خوب شود، از مسیر بندگی خارج میشود. در روایت داریم که اگر فقر، بیماری و مرگ نبود، کسی بندگی خدا را نمیکرد. نباید کار به اینجا برسد که فرد در بستر به یاد بندگی خدا بیفتد.
«یُعْجَبُ بِنَفْسِهِ إِذَا عُوفِیَ»؛ اگر در عافیت باشد، دچار خودشیفتگی و عُجب میشود، و خودش از خودش و کارهایش خوشش میآید. از آن طرف میفرماید: «یَقْنَطُ إِذَا ابْتُلِیَ» اگر مبتلا به گرفتاری و یا بلایی هم شود، ناامید میشود. نباید در عافیت آن عُجب برای انسان بیاید و نه این ناامیدی بیاید. اصلاً ما ناامیدی نداریم. در خصوص خود گناهان هم حضرت در یکی از حکمتها میفرماید: «عَجِبْتُ لِمَنْ یَقْنَطُ وَ مَعَهُ الِاسْتِغْفَار» تعجب میکنم از کسی که ناامید است ولی امکان استغفار را دارد. یعنی درِ خانهی خدا و درِ توبه باز است و ناامیدی نداریم. در جملات قبلی خواندیم که تمام امید به خدا است، حضرت در اینجا میفرماید: از این افراد نباش که موقع ابتلاء و گرفتاری ناامید شود و در عافیت شیفتهی خودش شود.
«إِنْ أَصَابَهُ بَلَاءٌ دَعَا مُضْطَرّاً» وقتی بلایی به او اصابت کند، خدا را با اضطرار میخواند، با چه حالی و با چه دلشکستگی میخواند، اما «وَ إِنْ نَالَهُ رَخَاءٌ أَعْرَضَ مُغْتَرّاً». اگر گشایشی برسد و اگر آن حالت گرفتاری رفع شود، از خدا اعراض میکند؛ «مُغْتَرّاً» در حالی که دچار فریب حال خودش شده است، یعنی در برابر خدا فریب خورده است. آن حالت اضطرارش در زمان ابتلاء است.
منظور این است که خوبان خدا همیشه درِ خانهی خدا مضطر هستند، همیشه درِ خانهی خدا حالت تضرع دارند، نه در زمان بلا. گاهی خوب بودن نتیجه نمیدهد و گاهی با خدا مأنوس بودن آن راه اصلی نیست.
حضرت میفرماید: «تَغْلِبُهُ نَفْسُهُ عَلَی مَا یَظُنُّ» نفسش با گمانهایی که درست کرده بر این شخص غلبه دارد، گمانهای نفسانی دارد، ولی «وَ لَا یَغْلِبُهَا عَلَی مَا یَسْتَیْقِنُ» خودش با یقینها و باورهایی که دارد، باورهایی که از خوبان، از قرآن و از روایات به او رسیده، نمیتواند بر نفسش غلبه کند. حضرت میفرمایند: از کسانی نباش که یقینها را کنار بگذارد و نفسش با گمانها جلو بیاید. حالا ببینیم که چه میشود، حالا چه کسی رفته، چه کسی دیده؟ حالا خدا انشاءالله حساب و کتاب را میبخشد. خدا که بخشنده است، ولی نفس دائم بعداً بعداً و گمانها را جلوی انسان میاندازد تا او را دچار غفلت کند. حضرت میفرمایند: اینطوری نباش. یعنی تو یقین کردی که راه و بندگی چیست و در همان مسیر برو.
حضرت میفرمایند که از این افراد نباش که «یَخَافُ عَلَی غَیْرِهِ بِأَدْنَی مِنْ ذَنْبِهِ» با یک گناه کوچک بر دیگران میترسد و هشدار میدهد و با یک معصیت کوچک نگران عاقبت اوست «وَ یَرْجُو لِنَفْسِهِ بِأَکْثَرَ مِنْ عَمَلِهِ» ولی به خودش که میرسد فراتر از عملش امیدوار است. یعنی گناه دیگران را زیاد حساب میکند اما برای عمل خودش بیش از آن میزانی که انجام داده چشم دارد. حضرت میفرماید: از این افراد نباش.
والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته.
..................................
پایان پیام/ 167
نظر شما