به گزارش خبرگزاری بینالمللی اهلبیت(ع) ـ ابنا ـ پناهجویان افغانستانی در پاکستان از رفتار خشن و سختگیرانهای که مقامهای این کشور با هدف اخراج آنان در پیش گرفتهاند، شکایت دارند و این اقدامات را وحشیانه توصیف میکنند؛ رفتاری که به گفته آنان تنها با آنچه ارتش اسرائیل در غزه مرتکب میشود، قابل مقایسه است.
براساس گزارش روزنامه «العربی الجدید»، پناهجویان افغانستانی که نزدیک به ۴۰ سال پیش به پاکستان پناه بردهاند، میگویند هرگز چنین سطحی از خشونت و فشار را از سوی دولت اسلامآباد تجربه نکرده بودند؛ فشارهایی که برخی آن را در تاریخ معاصر بیسابقه میدانند، مگر در قبال آنچه ارتش اشغالگر اسرائیل علیه فلسطینیان انجام میدهد.
در ۱۱ آذرماه، «محسن نقوی» وزیر کشور پاکستان از همه پناهجویان افغانستانی خواست خاک این کشور را ترک کنند و اعلام کرد که دولت پاکستان تنها سه روز به آنان مهلت میدهد؛ در غیر این صورت پلیس اقدام به بازداشت آنان خواهد کرد، مگر کسانی که با ویزا وارد کشور شدهاند.
قطع آب و برق؛ اردوگاهها در محاصره کامل
به گفته پناهجویان، این تصمیم به رفتارهایی بسیار تحقیرآمیز منجر شده است. از ۱۲ آذرماه، دولت پاکستان آب و برق تمامی اردوگاههای پناهجویان افغانستانی را قطع کرده و نیروهای امنیتی حتی مانع خروج پناهجویان از اردوگاهها برای تهیه آب، غذا یا انتقال بیماران به بیمارستانها میشوند.
«حبیبالله خان امیر» پناهجوی افغانستانی به روزنامه «العربی الجدید» میگوید: ما آنچه در نوار غزه میگذرد را میدیدیم، اما هرگز تصور نمیکردیم خودمان هم چنین رنجی را تجربه کنیم؛ نه برق داریم، نه آب، نه غذا و نه دارو؛ فقط بمباران کم است. با ما طوری رفتار میکنند که گویی دزد یا قاتل هستیم. فرزند یکسالهای بهشدت بیمار شد، پنهانی او را به یک درمانگاه نزدیک بردیم، اما کارکنان درمانگاه از ترس مجازات، از درمانش خودداری کردند. پدرش تلاش کرد او را به بیمارستان دیگری ببرد، اما ماشینی پیدا نکرد. از ترس بازداشت توسط پلیس به اردوگاه بازگشت و کودک جان باخت.
او توضیح میدهد که افغانستانیها خواهان ماندن در پاکستان نیستند، اما دولت پاکستان موانع زیادی بر سر راه خروج آنان ایجاد کرده است. کرایه اتوبوسها بسیار گران است، روندها پیچیدهاند و بسیاری از پناهجویان توان پرداخت هزینه رفتوآمد را ندارند. سرمای شدید هم مانع خروج شده است. هنگام ترک اردوگاه، وسایل و حتی اثاثیه ما را با دقت بازرسی میکنند؛ گویی با دشمن روبهرو هستند.
به گفته امیر، پناهجویان افغانستانی حتی از آب آشامیدنی محروماند و برای تهیه مقدار کمی آب به مساجد اطراف پناه میبرند. وضو گرفتن و شستوشو عملاً غیرممکن است. آرد و روغن یافت نمیشود و پلیس پاکستان، اجازه ورود حداقلهای زندگی را نمیدهد.
سه روز مهلت برای خروج؛ تهدید به بازداشت گسترده
او میافزاید: پیشنهاد دادیم روزانه ۵۰ خانواده از هر اردوگاه خارج شوند تا با تأمین اتوبوس و بدون بازرسی لباس زنان، خروجی آبرومندانه انجام شود. این روند نهایتاً یک ماه زمان میبرد و همه اردوگاههای پناهجویان افغانستانی در پاکستان، تخلیه میشد، اما مقامات پاکستان نپذیرفتند. تنها سه روز به ما مهلت دادند و همزمان برق را قطع کردند و همه راههای زندگی را بستند.
او با پرسشهایی تلخ میگوید: برادری اسلامی کجاست؟ علمای دین کجا هستند؟ این تحقیرها هرگز از حافظه ما و نسلهای آینده پاک نخواهد شد.
«اختر محمد» یکی دیگر از پناهجویان افغانستانی، داستان بازداشت اعضای خانوادهاش را روایت میکند. او میگوید که همسر عمویش پس از عمل جراحی در بیمارستانی در پیشاور بستری بود و دو پسر و یک دخترش همراه او بودند، اما در ۱۳ اذر، دو پسر ناپدید شدند. تماسهای خواهرشان بیپاسخ ماند و نگهبانان بیمارستان نیز همکاری نکردند. وقتی دختر برای گزارش ناپدید شدن برادرانش به پلیس مراجعه کرد، به اتهام اقامت غیرقانونی بازداشت شد.
فساد و باجگیری؛ آزادی در برابر پول
اختر توضیح میدهد: در نهایت مجبور شدیم همسر عمویم را از بیمارستان خارج کنیم و بعداً برای آزادی دختر، ۲۰۰ هزار روپیه پاکستان (حدود ۷۱۳ دلار) پرداخت کردیم، اما دو برادر همچنان در بازداشت هستند. جرمشان فقط این است که بدون مدارک وارد کشور شدهاند؛ در حالی که هر سه نفرشان متولد پاکستاناند.
او تأکید میکند که بازداشت دختر خانواده برای دو روز و یک شب هرگز فراموش نخواهد شد. امروز دغدغه ما آزادی دو پسر است. مذاکره با پلیس ادامه دارد، اما مبلغ درخواستی بالاست و یکی از بستگان مهاجرمان در تلاش برای تأمین آن است.
اختر میافزاید که چند روز دیگر، بهتدریج و با خروج روزانه چهار خانواده، اردوگاه را ترک خواهند کرد، اما این تأخیر به دلیل کمبود اتوبوس نیز هست. این رفتار وحشتناک را فراموش نخواهیم کرد. زندگیمان را از نو در افغانستان آغاز میکنیم.
..............................
پایان پیام/ ۲۶۸
نظر شما