زندگی زیر سایه پهپادها؛ روزمرگی مردم جنوب لبنان در میان ناامنی

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ «فِرینا برینز» مدیر منابع انسانی و امور مالی سازمان «پزشکان بدون مرز» در لبنان اعلام کرد که آتش‌بس رسمی اعلام‌شده میان لبنان و اسرائیل، عملاً به معنای بازگشت آرامش به آسمان جنوب لبنان نبوده است.

برینز در سخنانی درباره این‌که چگونه صدای وزوز پهپادهای اسرائیلی شکل زندگی روزمره‌اش را تعیین می‌کند و اوضاع متشنج چه تأثیری بر مردم جنوب لبنان گذاشته است، گفت: صدای مداوم پهپادهای اسرائیلی به بخشی ثابت از زندگی روزانه من در شهر نبطیه ـ که حدود ۱۵ کیلومتر با مرزهای جنوبی فاصله دارد ـ تبدیل شده است.

او با روایت اینکه مدتی در نبطیه زندگی و کار کرده و کمتر پیش می‌آمد که آسمان آرام باشد، توضیح داد که جنوب لبنان سال گذشته شاهد جنگی شدید بود و از آن زمان تاکنون، با وجود اعلام آتش‌بس، حملات هوایی و پرواز پهپادهای اسرائیلی متوقف نشده است.

به گفته او، این صدای دائمی، به پس‌زمینه‌ای همیشگی در زندگی مردم جنوب لبنان، تبدیل شده که با حسی از نااطمینانی مداوم همراه است.

برینز افزود: پروژه‌ای که در آن فعالیت می‌کرد، هنوز در مراحل اولیه قرار داشت و در آوریل ۲۰۲۵ با هدف ارائه خدمات درمانی به ساکنان منطقه آغاز شد؛ آن هم در شرایطی که نظام سلامت عمومی لبنان پس از سال‌ها بحران اقتصادی و تأثیر حملات اسرائیل بر زیرساخت‌های درمانی، با چالش‌های جدی روبه‌رو بود.

او توضیح داد که به‌عنوان مسئول امور مالی و منابع انسانی، عضوی از تیم اصلی پروژه بوده و نقش او تضمین کارآمدی فعالیت تیم‌ها از طریق وظایفی چون استخدام نیروهای جدید، هماهنگی سیستم‌های حقوق و مزایا و مدیریت امور روزانه بوده است.

به گفته برینز، این پروژه سه درمانگاه سیار را به همراه فعالیت‌های دیگر راه‌اندازی کرد که هر روز به مناطق مختلف می‌رفتند تا خدمات درمانی، مشاوره پزشکی و حمایت روانی ارائه دهند.

او تأکید کرد که هر مأموریت میدانی نیازمند برنامه‌ریزی دقیق، هماهنگی و احساس مسئولیت بوده و گاهی تیم‌ها مجبور می‌شدند در مواجهه با تغییر ناگهانی شرایط امنیتی، بسته‌شدن جاده‌ها یا کمبود نیرو، به‌صورت ابتکاری عمل کنند.

برینز شرح داد که روز کاری معمولاً با صدای وزوز پهپادها آغاز می‌شد؛ ابتدا جلسه‌ای کوتاه برای مرور برنامه‌ها و تقسیم وظایف برگزار می‌گردید و سپس درمانگاه‌های سیار راهی روستاهایی می‌شدند که از خدمات درمانی محروم بودند.

او گفت این صحنه برای بسیاری به واقعیتی عادی تبدیل شده، اما برای تیم‌های پزشکی نوعی نبرد خاموش میان روزمرگی و واقعیت تلخ میدان بود.

او افزود که صدای پهپادها به چیزی شبیه تیک‌تاک ساعت در پس‌زمینه تبدیل شده بود؛ صدایی که تنها وقتی سکوت می‌شد، به گوش می‌آمد. گاهی آرام و دور، و گاهی ناگهان نزدیک و بلند بود. 

برینز تأکید کرد که حضورش در نبطیه تصمیمی ناشی از مسئولیت‌پذیری بوده و اعتقاد داشت وظیفه آنها این است که ببینند، گوش دهند و هر جا می‌توانند کمک کنند.

..............................

پایان پیام/ ۲۶۸