به گزارش خبرگزاری بینالمللی اهلبیت(ع) ـ ابنا ـ به گزارش روزنامه The Indian Express، دستورالعملهای تازه طالبان بار دیگر محدودیتهای آموزشی علیه زنان را وارد مرحلهای تازه کرده است. تدریس دروسی چون حقوق بشر و جامعهشناسی زنان در دانشگاهها متوقف شده و عرصه آموزش برای دختران و زنان بیش از پیش تنگتر گشته است. این تصمیم در امتداد سیاستهایی است که طی چهار سال گذشته، آموزش، اشتغال و حضور اجتماعی زنان را بهشدت محدود کرده و آنان را از بسیاری از عرصههای عمومی حذف کرده است.
با وجود این فشارها، زنان افغانستان راه دیگری برای حفظ صدا و هویت خود یافتهاند: ادبیات. آثار داستانی، شعری، خاطرهنویسی و مطالعات حقوقی زنان افغانستانی طی سالهای اخیر در سطح بینالمللی منتشر شده و حامل روایتهای اجتماعی، فرهنگی و سیاسی این سرزمین بودهاند.
از جمله نمونههای برجسته میتوان به کتاب «عزیزم کابل» اشاره کرد که گفتوگوهای واتساپی ۲۱ زن نویسنده افغانستان در سال ۲۰۲۱ را گرد هم آورده و تصویری زنده از زندگی روزمره در کابل تحت حاکمیت طالبان ارائه میدهد. یا مجموعه «قلم من بال پرنده است» که داستانهای کوتاه ۱۸ نویسنده زن افغانستان را دربر دارد و موضوعاتی چون کودکی، خانواده، جنگ و هویت را به تصویر کشیده است.
ادبیات تبعید نیز نقش پررنگی در تداوم صدای زنان افغانستان ایفا کرده است. مریم محبوب با داستانهایی از زندگی زنان در بستر سنت و پدرسالاری، فوزیه رهگذر بارلاس با شعرهایی سرشار از تجربه مهاجرت و حافظه فرهنگی، و زکیه عادلی با آثار حقوقی ـ ادبی در حوزه زنان، همگی بر غنای این جریان افزودهاند.
علاوه بر آثار مکتوب، زنان افغانستان از رهگذر سنتهای شفاهی همچون لالاییها، افسانهها و روایتهای خانوادگی، حافظان حافظه فرهنگی افغانستان بودهاند.
در سالهای اخیر، خاطرات مهاجرت نیز در قالب مجموعهها و کتابها ثبت شدهاند و تجربه زن افغانستان را فراتر از مرزهای جغرافیایی گسترش دادهاند.
به نوشته روزنامه هندی، در شرایطی که دانشگاههای افغانستان به حذف آثار زنان میپردازند، این ادبیات دیاسپورا و روایتهای شفاهی تضمین میکنند که صدای زنان افغانستان نهتنها خاموش نشود، بلکه به بخش ارزشمندی از ادبیات جهانی بدل گردد؛ صدایی که هم یادآور مقاومت است و هم پاسدار حافظه فرهنگی یک ملت.
...
پایان پیام/
نظر شما