به گزارش خبرگزاری بین‌المللی اهل‌بیت(ع) - ابنا - جناب حمزه بن عبدالمطلب(ع)، عموی پیامبر اکرم(ص) و امام علی(ع) بود که در منابع مختلف روایی به صفاتی مانند «سیدالشهدا»، «اسدالله» و «اسدالرسول» مشهور است. او که در سال دوم بعثت، اسلام را پذیرفته بود، تا آخرین روز حیات خویش، به عنوان یاری توانمند برای پیامبر(ص) و مدافع با قدرت اسلام شناخته می‌شد.
حضور او در میان مسلمانان در مکه، بسیاری از طرح‌ها و نقشه‌های دشمنان علیه اسلام را خنثی کرد و بعد از مهاجرت مسلمانان به مدینه نیز، با توجه به توانائی‌های مدیریتی و نظامی خود توانست خطرات زیادی را از اسلام دور کند. او در جنگ بدر و احد با دو شمشیر می‌جنگید و نقشی موثر در کشتن سردمداران کفر در جنگ بدر داشت. همچنین در جنگ احد نیز بعد از کشتن سی و یک نفر از کافران، به شهادت رسید.
شخصیت حمزه(ع)، بارها قبل و بعد از شهادت توسط رسول خدا(ص) ستوده شد و در روایات مختلفی وی را از «سروران بهشت»(۱)، «صاحب مقام شفاعت»(۲)، «محبوب‌ترین عموی پیامبر(ص) (۳)» و «افضل شهدا»(۴) نامیده است.
روایاتی از امام حسن(۵)، امام حسین(۶)، امام سجاد(۷) و امام صادق(۸) علیهم‌السلام نیز در مدح جناب حمزه(ع) نقل شده که نشانگر جایگاه ویژه ایشان در نزد ائمه معصومین(ع) است.
جایگاه حضرت حمزه(ع) در نامه‌های نهج‌البلاغه
امام علی(ع) در نامه ۹ نهج‌البلاغه از ایشان با ذکر نام «حمزه» و در نامه ۲۸ با اوصافی چون «شهیدنا، شهید ما، «سیدالشهداء» و «اسدالله» یاد کرده است. مخاطب هر دو نامه نیز «معاویه» است و حضرت در این دو مکتوب، بخشی از تاریخ اسلام و جایگاه برجسته برخی از شخصیت‌های شهید جنگ‌های صدر اسلام را نام می‌برد که از جمله آن‌ها «حمزه بن عبدالمطلب» است.
در نامه نهم نهج‌البلاغه که خطاب به معاویه نوشته شده، امام علی(ع) درباره دشمنی‌های بنی‌امیه با اسلام و آتش‌افروزی‌ها و جنگ‌های آنان با پیامبر(ص) می‌نویسد: «وَ رَسُولُ اللهِ(صَ) إِذَا احْمَرَّ الْبَأْسُ وَ أَحْجَمَ النَّاسُ، قَدَّمَ أَهْلَ بَیْتِهِ، فَوَقَی بِهِمْ أَصْحَابَهُ حَرَّ السُّیُوفِ وَ الاْسِنَّةِ، فَقُتِلَ عُبَیْدَةُ بْنُ الْحَارِثِ یَوْمَ بَدْر، وَ قُتِلَ حَمْزَةُ یَوْمَ أُحُد، وَ قُتِلَ جَعْفَرٌ یَوْمَ مُؤْتَةَ». رسول خدا(ص) هرگاه تنور جنگ گرم می‌شد و مردم قدم پس می‌گذاشتند، اهل‌بیت خود را جلو می‌انداخت و اصحاب خود را از حرارت شمشیر و نیزه حفظ می‌کرد. عبیدة بن حارث در جنگ بدر، و حمزه در جنگ احد، و جعفر در جبهه موته کشته شدند.»
حضرت بدین ترتیب جایگاه بنی‌هاشم در دفاع و حمایت از رسول خدا(ص) و نقش بنی امیه در جنگ و قتل نزدیک‌ترین یاران اسلام را به معاویه یادآور شد.
در نامه ۲۸ نهج‌البلاغه، نیز امام علی(ع) ضمن مذمت شدید معاویه، او را با عبارت‌های مختلف مورد شماتت قرار می‌دهد و به ناچار و برای آگاهی مردمان، به تشریح فضائل بنی‌هاشم در اسلام و جنایت‌ها و ظلم‌های بنی‌امیه در دوران حیات رسول خدا(ص) و بعد از آن می‌پردازد.
امام علی(ع) در این نامه با تاکید بر اینکه گفتن برخی از مطالب در این نامه، نه برای آگاه کردن معاویه، بلکه برای ذکر نعمت‌های خداوند «غَیْرَ مُخْبِرٍ لَکَ وَ لَکِنْ بِنِعْمَةِ اللَّهِ أُحَدِّثُ» است، سه بار با عبارت‌هایی مانند: «شَهِیدُنَا»، «سَیِّدُالشُّهَدَاءِ» و «أَسَدُاللَّهِ» به وجود جناب حمزه(ع) و جایگاه برجسته ایشان اشاره کرده و در مقایسه با طایفه شوم بنی‌امیه و مذمت دشمنی آنان با اسلام و پیامبر اکرم(ص)، به تفاخر به این شهید می‌پردازد.
پاروقی‌ها:
۱- کتاب: امالی صدوق، مجلس هفتاد و دو
۲- کتاب: تفسیر امام حسن عسکری(ع)
۳- کتاب: امالی شیخ صدوق، مجلس هشتاد و دوم
۴- کتاب: بحارالانوار، جلد ۲۲
۵- کتاب: بحارالانوار، جلد ۲۲
۶- کتاب: ارشاد شیخ مفید
۷- کتاب : اصول کافی، جلد دوم
۸- کتاب : تفسیر عیاشی، جلد دوم
سید علی‌اصغر حسینی/ ابنا
......................
پایان پیام
نظر شما