به گزارش خبرگزاری بینالمللی اهلبیت(ع) ـ ابنا ـ قطعنامه ضدایرانی حقوق بشری که هر سال از سوی کانادا علیه جمهوری اسلامی ایران ارائه میشود، بامداد چهارشنبه (به وقت محلی نیویورک) در کمیته سوم مجمع عمومی سازمان ملل به تصویب رسید؛ اما همانند سالهای گذشته تعداد آرای موافق آن از مجموع آرای مخالف و ممتنع کمتر بود.
این قطعنامه تنها با ۷۹ رأی موافق تصویب شد. در مقابل، ۲۸ کشور رأی مخالف و ۶۳ کشور رأی ممتنع دادند؛ به این ترتیب شمار مخالفان و ممتنعان در مجموع ۹۱ رأی بود. همچنین ۲۳ کشور در این رأیگیری حضور نداشتند.
کشورهایی مانند روسیه، چین، هند، اندونزی، عراق، عمان، بلاروس، الجزایر، ویتنام، زیمبابوه، تاجیکستان، ترکمنستان، ارمنستان، پاکستان، کوبا، کنگو، نیکاراگوئه، مالی، اریتره، بروندی و بورکینافاسو از جمله رأیدهندگان منفی به این قطعنامه بودند.
در مقابل، کشورهایی از جمله کانادا، آمریکا، اسرائیل، انگلیس، فرانسه، لوگزامبورگ، ایتالیا، استونی، ژاپن، اوکراین و مغرب به این قطعنامه رأی مثبت دادند.
این الگوی رأیگیری مشابه سال گذشته است؛ زمانی که این قطعنامه با ۷۷ رأی موافق در برابر ۲۸ رأی مخالف و ۶۶ رأی ممتنع تصویب شد، درحالیکه ۲۲ کشور نیز در رأیگیری غایب بودند.
طی سالهای اخیر، تعداد موافقان این قطعنامه همواره از مجموع آرای مخالف و ممتنع کمتر بوده و این روند همچنان تکرار میشود.
به منظور بررسی و تحلیل دقیق اسباب و چرایی صدور این قطعنامه و مواضع خصامنه دولت کانادا علیه ایران با «رابرت فانتینا» نویسنده آمریکایی، استاد دانشگاه واترلو کانادا و فعال سیاسی ضداسرائیلی گفتگو کردهایم:
ابنا: ماهیت قطعنامه کانادایی که سالانه علیه ایران در سازمان ملل مطرح میشود چیست؟ و دلایل واقعی آن چیست؟
دولت کانادا تلاش می کند که همدستی خود در نسلکشی مردم فلسطین در غزه را پشت نقاب حقوق بشر پنهان کند. البته این، ریاکاری معمول غربی است که در سطح همان ریاکاری همیشگی ایالات متحده ظاهر شده است. برای کانادا آسان است که علیه ایران شیطانسازی کند، زیرا ایالات متحده سالهاست که این کار را انجام میدهد و دولت فعلی کانادا، مانند دولتهای پیشین این کشور در دهههای اخیر در برابر ایالات متحده تسلیم است.
همانطور که در بیانیه صادر شده توسط دولت ایران در پاسخ به این قطعنامه ذکر شده است، دولت کانادا میخواهد تاریخ زشت نسلکشی خود علیه مردم بومی، ظلم و ستم غیرقابل وصف خود در طول دههها نسبت به کودکان آنها و سرکوب مداوم جمعیت بومی کانادا را پنهان کند. مقام های دولتی کانادا سادهلوحانه معتقدند که اگر بتوانند انگشت اتهام را به سمت کشور دیگری نشانه بگیرند و آن کشور را وحشی، سرکوبگر و غیره جلوه دهند، شهروندان این کشور متوجه جنایات تاریخی و مداوم و نقض حقوق بشر توسط کانادا چه در داخل و چه در خارج از کشورنخواهند شد.
ابنا: آیا این نوع تصمیم، سازوکاری مؤثر برای ارتقای حقوق بشر به شمار می رود یا صرفاً ابزاری سیاسی است؟
این قطعنامه فقط به مقامات ریاکار دولت کانادا اجازه میدهد تا در ظاهر نگرانی خود را نسبت به حقوق بشر اعلام کنند. اگر نگرانی آنها واقعی بود، پس از اعلام علنی مبنی بر توقف ارسال هرگونه محموله تسلیحات به اسرائیل، مهمات برای صهیونیست ها نمی فرستادند. همچنین روابط نظامی، اقتصادی و دانشگاهی خود را با رژیم صهیونیستی قطع و به معاهدات خود نسبت به ساکنان بومی کشور احترام می گذاشتند، نه اینکه به دنبال مبارزه با طرف های پایبند به این معاهدات و محاکمه آنها در دادگاه ها باشند.
علاوه بر این، مقام های کانادا باید با همتایان ایرانی خود برای برقراری روابط دیپلماتیک مبتنی بر پایبندی به قوانین بینالمللی که به تضمین احترام به حقوق بشر در سطح جهانی کمک میکند، تماس می گرفتند. دولت کانادا باید درک کند که نادیده گرفتن و طرد یک کشور قدرتمند خاورمیانه با جمعیتی بالغ بر ۹۰ میلیون نفر، به نفع آن نبوده و برقراری روابط با این کشور به نفع آن است. البته می دانیم که چنین اقدامی موجب خشم ایالات متحده نسبت به کانادا خواهد شد و مقامات کانادایی بسیار ضعیفتر و بزدل تر از آن هستند که در مقابل قلدر جهان بایستند.
ابنا: این قطعنامه کانادایی تا چه حد مبتنی بر گزارشهای معتبر یا سازوکارهای رسمی سازمان ملل است؟
این قطعنامه مبتنی بر اتهامات، کنایهها و پروپاگاندا است. اگر دولت کانادا واقعا به دنبال جبران نقض حقوق بشر است، فقط باید در آینه نگاه کند و به همه شهروندان خود حقوقی را که در اعلامیه جهانی حقوق بشر برای همه مردم تضمین شده است، اعطا کند. مقام های کانادایی فقط به دنبال جلب رضایت ایالات متحده هستند که تهدید به الحاق کانادا کرده است، اما با این کار فقط تضعیف آن امپراتوری وحشیانه را به تأخیر میاندازند.
کانادا همچنین رویکردی شبیه به همسایه جنوبی خود، یعنی ایالات متحده دارد. در آمریکا، قوانین بسته به جمعیت به یک شکل اعمال نمیشوند: زنان، افراد رنگینپوست و سایر اقلیتها از امتیازاتی که مردان سفیدپوست ثروتمند برخوردارند، برخوردار نیستند و نیروهای پلیس و نیروهای مهاجرت با مصونیت کامل، خارج از قانون عمل میکنند.
ابنا: تصویب این قطعنامه چه تأثیری بر روابط دوجانبه بین کانادا و ایران خواهد داشت؟
این رأی هیچ کمکی به پیشبرد آرمان حقوق بشر در هیچ کجا نخواهد کرد و مطمئنا دو کشور را از یکدیگر دورتر خواهد کرد. این اتفاق به نفع کانادا نیست، چرا که مردم خود را از بازار بزرگی برای کالاهای کانادایی محروم میکند و تنشهای بینالمللی را بالا نگه میدارد.
ابنا: چرا کشورهای عضو در مواضع خود در مورد قطعنامه کانادا، از حمایت گرفته تا رأی ممتنع و مخالفت، متفاوت هستند؟
برخی از کشورهای عضو به دلیل مزایای اقتصادی و نظامی به ایالات متحده وابسته هستند، یا به همان دلایل از ایالات متحده میترسند: قطع کمک یا حمله گزینههایی هستند که ایالات متحده در صورت نارضایتی از هر کشوری، به دلخواه از آنها استفاده میکند.
کشورهای دیگر تمایل بیشتری دارند که شهروندان خود را در اولویت قرار دهند، حاضر به حمایت از ریاکاری کانادا در این قطعنامه نیستند و مایل به سرپیچی از ایالات متحده هستند. این قطعنامه فقط برای انجام دستورات ایالات متحده است، بنابراین کشورهای عضو که با آن مخالفت میکنند یا رأی ممتنع میدهند، در واقع از ایالات متحده سرپیچی میکنند.
همچنین، بسیاری از کسانی که با این قطعنامه مخالفند یا از حمایت از آن خودداری میکنند، نگران رسیدگی به نقض واقعی حقوق بشر هستند مانند آنچه در ایالات متحده، یا توسط ایالات متحده در سطح جهانی و یا توسط اسرائیل در سراسر خاورمیانه رخ میدهد، هستند. آنها علاقهای ندارند از ایران انتقاد کنند در حالی که حقوق بشر توسط ایالات متحده و اسرائیل به صورت تکان دهنده و آشکار نقض می شود.
ابنا: آیا این اختلاف، نشاندهندهی تغییر در موازنهی قدرت در سازمان ملل متحد است؟
متأسفانه، این طور نیست. قطعنامههای مجمع عمومی فقط نمادین هستند. شاید آنها به دنبل اعمال فشار بر کشورهای مختلف باشند، اما هیچ راهی برای اجرای آنها وجود ندارد. این ادعا در موضوع حمایت قاطع از هر قطعنامهای که از فلسطینیها حمایت و اسرائیل را محکوم میکند، مشهود است، اما
این قطعنامهها هرگز در مهار وحشیگری اسرائیل موثر نبودند و نسلکشی ادامه یافت. البته این اختلاف نشان دهنده این واقعیت است که قطعنامههای الزامآور شورای امنیت به ندرت با خواستههای اکثر دولتهای جهان یا مردمی که در ۱۹۳ کشور عضو سازمان ملل متحد ساکن هستند، سازگار است و تا زمانی که شورای امنیت اصلاح نشود تا نماینده بیشتری از جهان باشد و قدرت وتو حذف نشود، سازمان ملل متحد همچنان اعتبار جهانی خود را از دست خواهد داد.
....................
پایان پیام
نظر شما