۸ آذر ۱۴۰۴ - ۱۳:۱۰
جرعه‌ای از نهج البلاغه ۲۹/ ویژگی‌های اولیاء و دوستان خدا

امیرالمومنین(ع) می‌فرماید: «إِنَّ أَوْلِیَاءَ اللَّهِ هُمُ الَّذِینَ نَظَرُوا إِلَی بَاطِنِ الدُّنْیَا إِذَا نَظَرَ النَّاسُ إِلَی ظَاهِرِهَا»، اولیاء خدا به باطن دنیا نگاه می‌کنند، وقتی که مردم فقط به ظاهر دنیا نگاه می‌کنند.

خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ابنا:

رهبر معظم انقلاب اسلامی در اولین روز سال جدید ۱۴۰۴ در دیدار با هزاران نفر از قشرهای مختلف مردم، با اشاره به شکست دشمنان در دور کردن مردم از معنویات، ایام نخست امسال را متعلق به امیرالمؤمنین یعنی قله رفیع عدالت، تقوا و گذشت خواندند و گفتند: ملت ایران و ملت های مسلمان برای استفاده از درس‌های حضرت علی(ع) به عنوان برترین انسان‌ها بعد از پیامبر(ص)، به نهج‌البلاغه مراجعه کنند و فعالان عرصه فرهنگی به مطالعه و آموزش این کتاب عظیم توجه ویژه داشته باشند.

توصیه حضرت آیت‌الله خامنه‌ای به توجه و استفاده بیشتر از نهج‌البلاغه در حالی صورت می‌گیرد که ایران و جهان اسلام خصوصا جوامع پیرو اهل‌بیت(ع) شرایط خطیر و حساسی را پشت سر می‌گذارنند.

با توجه به تأکیدات رهبر معظم انقلاب، خبرگزاری ابنا امسال اهتمام ویژه‌ای به نشر آموزه‌های نهج البلاغه دارد. از این رو حجت الاسلام و المسلمین «محمد نمازی» استاد حوزه و پژوهشگر نهج‌البلاغه در سلسله ویدیوهایی به تشریح جایگاه و معارف نهج البلاغه می‌پردازد.

باسمه تعالی

بسم الله الرحمن الرحیم و به نستعین.

یکی از گروه‌هایی که حضرت علی(ع) در کتاب شریف نهج البلاغه توصیف می‌فرمایند، اولیاء و دوستان خدا هستند و بیش از دوست به معنای کسانی هستند که مقام‌شان به پروردگار نزدیک است. حضرت در حکمت 432 می‌فرماید: «إِنَّ أَوْلِیَاءَ اللَّهِ هُمُ الَّذِینَ نَظَرُوا إِلَی بَاطِنِ الدُّنْیَا إِذَا نَظَرَ النَّاسُ إِلَی ظَاهِرِهَا»، اولیاء خدا به باطن دنیا نگاه می‌کنند، وقتی که مردم فقط به ظاهر دنیا نگاه می‌کنند. حضرت در یکی از حکمت‌ها، دنیا را به ماری تشبیه می‌کنند که ممکن است ظاهر آن زیبا باشد ولی درون آن زهر و سمی کشنده است.

«وَ اشْتَغَلُوا بِآجِلِهَا إِذَا اشْتَغَلَ النَّاسُ بِعَاجِلِهَا» مشغولیت این‌ها به آجل دنیا، یعنی سرآمدن و پایان دنیا و آمادگی برای آن حیات ابدی با عبور از مرگ است، ولی بقیه چطور هستند؟ «إِذَا اشْتَغَلَ النَّاسُ بِعَاجِلِهَا» مردم به همین دنیایی که در پیش چشم‌شان هست و زودگذر است نگاه می‌کنند. «فَأَمَاتُوا مِنْهَا مَا خَشُوا أَنْ یُمِیتَهُمْ» این‌ها می‌میرانند چیزهایی که قرار است آن‌ها را بمیرانند. به عبارت دیگر، پیش‌دستی می‌کنند هر چیزی که فانی است، از آن‌ها عبور می‌کنند و نمی‌گذارند که چیزهای فانی آن‌ها را هلاک کنند. در مسابقه برنده هستند.

«وَ تَرَکُوا مِنْهَا مَا عَلِمُوا أَنَّهُ سَیَتْرُکُهُمْ» چیزهایی را ترک می‌کنند که می‌دانند به زودی آن‌ها را ترک می‌کنند. اگر مالی هست، اگر امکانات دنیایی هست، اگر جمالی هست، ظواهری هست، می‌دانند که این‌ها واقعاً فانی است و مدت کمی همراه انسان است و قرار است انسان را ترک کنند، این‌ها زودتر آن‌ها را ترک می‌کنند. یعنی مشغولیت‌شان با این‌ها نیست.

عزیزانی که با نهج البلاغه مأنوس می‌شوند می‌دانند که این‌ها به معنای ترک دنیا نیست؛ نه، استفاده از دنیا به قدر کفاف و ضرورت و بندگی خدا در جای خودش است. این‌ها خطاب به کسانی است که دنیا را هدف قرار داده‌اند و آخرت را فراموش کرده‌اند.

حضرت می‌فرمایند: «وَ رَأَوُا اسْتِکْثَارَ غَیْرِهِمْ مِنْهَا اسْتِقْلَالًا» اهل دنیا یک چیزهایی را خیلی حساب می‌کنند، خیلی می‌شمرند ولی این‌ها آن خیلی‌های اهل دنیا را کم می‌شمرند و این‌ها نزد آن‌ها چیزی نیست، ولو این‌که از لحاظ دنیایی خیلی زیاد و فراوان حساب شوند. «وَ دَرَکَهُمْ لَهَا فَوْتاً» اگر کسی به کالاهای دنیا برسد، این‌ها به نحوی از دست دادن حساب می‌کنند، یعنی درست است که دنیا به دست آمده ولی خیلی چیزها فوت شده، خیلی از فرصت‌های بندگی از دست رفته است. لذا رسیدن اهل دنیا نزد این‌ها نرسیدن است.

«أَعْدَاءُ مَا سَالَمَ النَّاسُ» این‌ها دشمن چیزهایی هستند که اهل دنیا و مردم با آن‌ها از درِ آشتی درآمده‌اند. «وَ سَلْمُ مَا عَادَی النَّاسُ» چیزهایی که انسان‌های غافل، با آن‌ها دشمن هستند و روی خوشی نشان نمی‌دهند، این‌ها اتفاقاً با آن‌ها آشتی هستند، خیلی‌ها از مرگ فراری هستند، خیلی‌ها از بندگی فراری هستند، ولی این‌ها آشتی هستند و از درِ سِلم و صلح وارد می‌شوند.

در همین‌جا دارد که: «بِهِمْ عُلِمَ الْکِتَابُ وَ بِهِ عَلِمُوا»، مصداق اصلی این‌ها که معصوم(ع) است ولی هر کسی هم که دست‌پرورده‌ی معصوم(ع) است، قرآن را می‌شناسد و به واسطه‌ی این‌ها قرآن شناخته می‌شود.

«وَ بِهِمْ قَامَ الْکِتَابُ وَ بِهِ قَامُوا» تکیه‌گاه این‌ها قرآن است و عمل‌شان هم پیاده کردن دستورات قرآن است. «لَا یَرَوْنَ مَرْجُوّاً فَوْقَ مَا یَرْجُونَ» این‌ها فوق آن چیزی که باید امید داشته باشند ـ یعنی خدا ـ امید ندارند؛ می‌دانند که نهایت امید همان خداوند است. «وَ لَا مَخُوفاً فَوْقَ مَا یَخَافُون‏» بالاتر از آن چیزی که باید بترسند، از چیزی نمی‌ترسند. خوف اصلی‌شان از مقام پروردگار است.

این‌ها صفات اولیاء خدا از بیان آقا امیرالمؤمنین(ع) بود.

والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته.

................................
پایان پیام/ 167

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha