جرعه‌ای از نهج البلاغه ۳۰/ خداوند؛ بهترین انس‌گیرنده با دوستانش

خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ابنا:

رهبر معظم انقلاب اسلامی در اولین روز سال جدید ۱۴۰۴ در دیدار با هزاران نفر از قشرهای مختلف مردم، با اشاره به شکست دشمنان در دور کردن مردم از معنویات، ایام نخست امسال را متعلق به امیرالمؤمنین یعنی قله رفیع عدالت، تقوا و گذشت خواندند و گفتند: ملت ایران و ملت های مسلمان برای استفاده از درس‌های حضرت علی(ع) به عنوان برترین انسان‌ها بعد از پیامبر(ص)، به نهج‌البلاغه مراجعه کنند و فعالان عرصه فرهنگی به مطالعه و آموزش این کتاب عظیم توجه ویژه داشته باشند.

توصیه حضرت آیت‌الله خامنه‌ای به توجه و استفاده بیشتر از نهج‌البلاغه در حالی صورت می‌گیرد که ایران و جهان اسلام خصوصا جوامع پیرو اهل‌بیت(ع) شرایط خطیر و حساسی را پشت سر می‌گذارنند.

با توجه به تأکیدات رهبر معظم انقلاب، خبرگزاری ابنا امسال اهتمام ویژه‌ای به نشر آموزه‌های نهج البلاغه دارد. از این رو حجت الاسلام و المسلمین «محمد نمازی» استاد حوزه و پژوهشگر نهج‌البلاغه در سلسله ویدیوهایی به تشریح جایگاه و معارف نهج البلاغه می‌پردازد.

بسم الله الرحمن الرحیم و به نستعین

در توصیف اولیاء خدا یکی از خطبه‌های کتاب شریف نهج البلاغه، خطبه‌ی 227 است. حضرت علی(ع) می‌فرمایند: «اللَّهُمَّ إِنَّکَ آنَسُ الْآنِسِینَ لِأَوْلِیَائِکَ» خدایا، بهترین انس‌گیرنده با دوستانت خود خودت هستی. «اللَّهُمَّ إِنَّکَ آنَسُ الْآنِسِینَ»، بیشترین و بهترین کسی که می‌تواند با اولیاء انس بگیرد خود خداوند است. «وَ أَحْضَرُهُمْ بِالْکِفَایَةِ لِلْمُتَوَکِّلِینَ عَلَیْکَ» خدایا، تو حاضرترین هستی که امور متوکلین بر خودت را کفایت کنی. در واقع برطرف کننده‌ی نیازهای آن‌ها هستی. «تُشَاهِدُهُمْ فِی سَرَائِرِهِمْ» خدایا، خودت بر اسرار پنهان‌شان آگاهی، «وَ تَطَّلِعُ عَلَیْهِمْ فِی ضَمَائِرِهِمْ» به آنچه که در دل و در درون‌شان دارند آگاه و مطلع هستی. «تَعْلَمُ مَبْلَغَ بَصَائِرِهِمْ» از دیدگاه‌های آن‌ها باخبری. «فَأَسْرَارُهُمْ لَکَ مَکْشُوفَةٌ» خدایا، در برابر تو اسرار این‌ها مکشوف و آشکار است، «وَ قُلُوبُهُمْ إِلَیْکَ مَلْهُوفَةٌ»؛ قلب‌های اینان در حسرت دیدار و لقاء تو داغدار است.

«إِنْ أَوْحَشَتْهُمُ الْغُرْبَةُ آنَسَهُمْ ذِکْرُکَ» اگر غربت و تنهایی آن‌ها را به وحشت بیندازد باز با یاد تو مأنوس هستند و باعث آرامش‌شان می‌شود. «وَ إِنْ صُبَّتْ عَلَیْهِمُ الْمَصَائِبُ لَجَئُوا إِلَی الِاسْتِجَارَةِ بِکَ» اگر مصیبت‌ها بر آن‌ها ببارد و مصیبت‌ها از همه طرف به سراغ این‌ها بیاید، به سوی تو پناه می‌برند و  خدا را پناهگاه اصلی خودشان می‌دانند. چرا این‌طوری است؟ «عِلْماً بِأَنَّ أَزِمَّةَ الْأُمُورِ بِیَدِکَ» می‌دانند که سررشته‌ی تمام کارها به دست تو و از تو است. «وَ مَصَادِرَهَا عَنْ قَضَائِک‏» و همه‌ی کارها از خواسته و از قضاء تو نشأت می‌گیرد. می‌دانند که همه کاره‌ی عالم خدا است، لذا انس‌شان با او است، توکل‌شان با او است و عشق او را در دل می‌پرورند.

حضرت در انتهای این خطبه هم دعا می‌کنند: «اللَّهُمَّ إِنْ فَهِهْتُ عَنْ مَسْأَلَتِی أَوْ عَمِیتُ عَنْ طِلْبَتِی» خدایا، اگر ندانم که از تو چه چیزی بخواهم، اگر این بینش را نداشته باشم که چه چیزی از تو طلب کنم، «طِلْبَتِی فَدُلَّنِی عَلَی مَصَالِحِی» خودت من را راهنمایی کن که چه چیزی به مصلحت من است، «وَ خُذْ بِقَلْبِی إِلَی مَرَاشِدِی» خدایا، خودت قلب من را بگیر و من را در مسیر رشد ببر. «فَلَیْسَ ذَلِکَ بِنُکْرٍ مِنْ هِدَایَاتِکَ» خدایا این محبت‌ها از این هدایایی که تا حال دادی به دور نیست و کار بعیدی نیست. «لَا بِبِدْعٍ مِنْ کِفَایَاتِکَ»؛ و این کارها از کفایت‌های تو هم ناشناخته نیست. «اللَّهُمَّ احْمِلْنِی عَلَی عَفْوِکَ» خدایا، با عفو خودت با ما برخورد کن «وَ لَا تَحْمِلْنِی عَلَی عَدْلِک‏» نه با عدل خودت.

معصوم به ما یاد می‌دهند که اگر قرار باشد عدل پیاده شود ما شرمنده‌ی شرمنده هستیم و لذا به عفو و رحمت خدا پناه می‌بریم.

والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته.

...............................
پایان پیام/ 167