به گزارش خبرگزاری بینالمللی اهلبیت(ع) ـ ابنا ـ فرانسه بار دیگر در میانهٔ یک طوفان سیاسی و اجتماعی با رنگ و بوی مذهبی قرار گرفته است؛ پس از آنکه پیشنهادهای تازهٔ پارلمانی دربارهٔ ممنوعیت حجاب و روزهداری رمضان برای افراد زیر ۱۶ سال، موجی از بحث و جدل را برانگیخت.
این موضوع دوباره یکی از حساسترین مسائل جامعهٔ فرانسه را به صحنه بازگردانده است؛ مسائلی که عمدتاً بر انتقاد از تحقیقات جانبدارانه، نظرسنجیهای تقلیلدهنده و ایجاد فضایی مبتنی بر ترس از دیگری متمرکز است؛ فضایی که به فرسایش خطرناک اصول بنیادین جمهوری فرانسه، منجر میشود.
با نزدیکشدن به موعد انتخابات پیش رو در فرانسه، به نظر میرسد این پرونده همچنان در صدر توجهات باقی بماند و شاید به یکی از مهمترین محورهای قطبیسازی در سالهای آینده تبدیل شود.
میان سکولاریسم و توجیه قانونی
در گزارشی ۱۰۰ صفحهای با عنوان «اسلامگرایی: مانعی در برابر انسجام ملی ما» که ۲۵ نوامبر منتشر شد، سیاستمداران راستگرای فرانسه خواستار ممنوعیت حجاب و روزهداری رمضان برای افراد زیر ۱۶ سال شدند. آنها همچنین پیشنهاد کردند که همراهان دانشآموزان در سفرهای مدرسه نیز حق پوشیدن حجاب نداشته باشند.
این دو پیشنهاد بخشی از ۱۷ توصیهٔ ارائهشده توسط ۲۹ عضو مجلس سنای فرانسه از حزب جمهوریخواه و به ریاست سناتور «ژاکلین اوستاش-برینیو» هستند. این گروه این دو رفتار را شکلی از خشونت روانی تربیتی توصیف میکند.
سناتورهای جمهوریخواه فرانسه، حجاب را نماد جدایی جنسیتی، ابزاری برای کنترل اجتماعی و تعیین مرزبندیها معرفی کرده و برای توجیه این پیشنهادها به حفاظت از کودکان استناد میکنند.
در ۱۸ نوامبر نیز مؤسسهٔ افکارسنجی ایفوب (IFOP) مطالعهای مفصل دربارهٔ رابطهٔ مسلمانان فرانسوی با دینشان منتشر کرد؛ مطالعهای که بهزعم بسیاری، جهتگیری ایدئولوژیک داشت و با انتقادات گستردهای روبهرو شد. روزنامهٔ لوموند افشا کرد که این مطالعه توسط رسانهها و وبسایتهایی سفارش داده شده که ادعای مبارزه با افراطگرایی را دارند و برخی با شبکههای مرتبط با اخوانالمسلمین ارتباطسازی میکنند.
«فرانسوا بورگا» پژوهشگر و اندیشمند، تأکید میکند که باوجود سوگیریهای واضح در نظرسنجی ایفوب، مسئله تنها رد کامل نتایج نیست، بلکه باید چارچوب و روایت آن را نقد کرد. او گفت: بازگشت دینداری در میان جوانان مسلمان فرانسه در فضای اسلامهراسی کنونی عجیب نیست، اما نباید آن را بیماری یا تهدیدی برای جامعه تفسیر کرد.
جدلی قدیمی که دوباره زنده شد
«اسماهان شودر» فعال و استاد دانشگاه، میگوید آنچه امروز میبینیم ادامهٔ ۳۰ سال روند اسلامستیزی در فرانسه است؛ روندی که اکنون صریحتر و بیپردهتر شده است. او میافزاید: این حملات دیگر فقط از سوی راست افراطی نیست؛ بخشی از رسانههای جریان اصلی هم در آن نقش دارند.
شودر که مؤسس انجمن «زنان برای برابری» است، میگوید که این موج در آستانهٔ انتخابات یا در دورههای تنش اجتماعی سر برمیآورد تا نوعی انحراف افکار عمومی ایجاد کند. اما اکنون شدت و دامنهٔ آن بهطور نگرانکنندهای افزایش یافته است.
طبق تحقیقات ایفوب، میزان پایبندی دینی در نسل جوان مسلمان فرانسه رو به افزایش است؛ برخی این را واکنشی به احساس طردشدگی و برخی نشانهای از عقبنشینی مدل سنتی ادغام اجتماعی، میدانند.
«فرانسوا بورگا» میگوید: تا پیش از ۲۰۲۰، دولت فرانسه رفتارهای اقلیتی از مسلمانان را سرکوب میکرد؛ اما از آن زمان به بعد، نهتنها رفتارها بلکه عادیترین باورها و روشهای اکثریت مسلمانان را هدف قرار داده است.
به گفتهٔ او، میان دولت و راست افراطی رقابتی سیاسی برای شدتدادن به گفتمان اسلامهراسی شکل گرفته است و این دو اقدام اخیر نیز ادامهٔ همین مسیر هستند.
ساخت تصویر دشمن داخلی
شورای فرانسوی دیانت اسلامی در بیانیهای اعلام کرد که تحقیقی دربارهٔ مسلمانان فرانسوی انجام شده که توسط شورای نمایندگی نهادهای یهودی فرانسه (CRIF) سفارش داده شده و آن را فردی کارآفرین فرانسوی با همکاری یک عامل اسرائیلی اجرا کرده است.
این شورا قصد دارد موضوع را با نهاد ملی حفاظت از دادهها پیگیری کند، زیرا دادههای مذهبی و قومی از حساسترین اطلاعات محسوب میشوند.
«اسماهان شودر»، این اقدام را دستکاری آشکار مینامد و میگوید: بسیاری از پژوهشگران و تاریخدانان غیرمسلمان نشان دادهاند که سازمان CRIF بهویژه در دو سال اخیر و در سایهٔ وقایع غزه به بازوی فعال اسلامهراسی تبدیل شده است.
او معتقد است که زیر پوشش مبارزه با یهودستیزی، تلاش میشود همهٔ صداهای مدافع حقوق بشر—خصوصاً مخالفان کشتار در فلسطین—خاموش یا بیاعتبار شوند.
شودر میگوید: وقتی دائماً به عنوان تهدید، دشمن داخلی یا خطری برای نظام آموزشی و اجتماعی معرفی میشوی، طبیعی است که—بهعنوان یک مسلمان در فرانسه—احساس کنی باید عقبنشینی کنی و خودت را در فضای امنتری حفظ کنی.
او تأکید دارد که این احساس طردشدگی در میان جوانان مسلمان شدیدتر شده و نوعی خشم و عصیان در برابر شعار رسمی زندگی و کار مشترک، ایجاد کرده است.
..............................
پایان پیام/ ۲۶۸
نظر شما