خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ابنا:
حجت‌الاسلام والمسلمین «محمدکاظم حقانی فضل» استاد حوزه و پژوهشگر علوم اسلامی، در شب‌های ماه مبارک رمضان در سلسله ویدیوهایی به تشریح دعاهای قرآنی با ربّنا می‌پردازد که متن سخنان وی در ویدیوی شب بیست و هفتم ماه مبارک رمضان به شرح زیر است:
بسم الله الرحمن الرحیم
الحمدلله رب العالمین و الصلاة و السلام علی رسول الله و آله اجمعین
در آیه‌ی 19 سوره‌ی نمل در توصیف سلیمان و لشکرش آمده است که وقتی از راهی می‌گذشتند، موری آمد و به بقیه‌ی مورچه‌ها گفت: کنار بروید تا نیروهای سلیمان شما را لِه نکنند. سلیمان لبخندی زد، «فَتَبَسَّمَ ضاحِکاً مِنْ قَوْلِها وَ قالَ رَبِّ» و با عبارت «ربّی» دعا کرد که «رَبِّ أَوْزِعْنی أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتی أَنْعَمْتَ عَلَیَّ» خدایا، به من توفیق و روزی بده تا «أَوْزِعْنی»، یعنی توزیع کن و به من برسان که نعمتت را شکر کنم؛ نعمتی که به من و والدینم دادی. «وَ أَنْ أَعْمَلَ صالِحاً تَرْضاهُ» توزیع شکر و عمل صالحی که «تَرْضاهُ» تو راضی باشی، «وَ أَدْخِلْنی بِرَحْمَتِکَ فی عِبادِکَ الصَّالِحینَ».
شاید بتوانیم دو نکته از این آیه برداشت کنیم که یکی شکر است. تربیت، ذات، فطرت و خلقت انسان این است که اگر کسی به او خوبی کرد از او تشکر می‌کند. اگر یک لیوان آب به دست ما بدهند تشکر می‌کنیم. اخلاق و فرهنگ ما این است و بلکه می‌توان گفت فطرت انسان‌ها این است که از مُنعِم و نیکی‌کننده، به خصوص کسی که بی‌دلیل و بی‌تقاضا می‌بخشد، تشکر کند؛ «ما نبودیم و تقاضامان نبود» و خدا همه‌ی نعمت‌ها را به ما داد، لذا انسان تمایل دارد تا از او تشکر کند. این تشکر گاهی زبانی است، همین «دست شما درد نکند» و «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمینَ» که در عبارات و آیه‌ی قرآن آمده است و با همین ادبیات شکر می‌کنیم؛ گاهی هم قلبی است، یعنی چیزی نمی‌گوییم اما بنده متوجه است که نعمت را چه کسی داده، حواسش است و در درون خودش از خدا تشکر می‌کند.
یک مورد دیگر این است که آنچه مُنعِم و هدیه‌دهنده داده، در مسیری که او دوست دارد استفاده می‌کند. برای نمونه، پدری به فرزندش پولی داده و فرزند هم می‌داند که پدرش از این‌که او کتاب بخواند خوشش می‌آید، به همین دلیل می‌رود و با آن پول کتاب می‌خرد. یعنی آن پول را هدر نمی‌دهد و کاری می‌کند که مورد رضایت هدیه‌دهنده است. این هم یک نوع شکر است؛ غیر از تشکر لفظی و زبانی که می‌کند، سرمایه را در مسیر خاص هدیه‌دهنده استفاده می‌کند. اما گاهی یک پله بالاتر می‌رود، پدری به فرزندش پول می‌دهد که برای خودش است. فرزند آن پول را ذخیره و پس‌انداز می‌کند و در روز پدر، برای پدرش هدیه‌ای می‌خرد، این شکر بسیار مضاعفی است. اگر بخواهیم تطبیق کنیم، ما می‌توانیم در مقابل نعمت‌های خدا تشکر کنیم و به زندگی‌مان مشغول شویم، مثل خیلی از ما که سفره پهن می‌شود، می‌خوریم و در نهایت می‌گوییم: خدایا، شکرت. اما گاهی آن را صرف اموری می‌کنیم که خدا دوست دارد و به بنده‌ی او می‌دهیم. خدا این را خیلی دوست دارد. «الْخَلْقُ عِیَالُ اللَّهِ» مردم روزی‌خور و اهل و عیال خدا هستند. ما از پولی که خدا داده، به عیال و خانواده‌ی او می‌دهیم، این شکر عملی می‌شود که فراتر از شکر قلبی و زبانی است؛ این شکری است که ما می‌دانیم که نعمت را خدا داده و در راستای آنچه او گفته مصرف می‌کنیم.
شکر مطلب بسیار مهمی است. «وَ قَلِیلٌ مِنْ عِبادِیَ الشَّکُورُ» (سبأ : 13)، این آیه‌ی قرآن که می‌فرماید بندگان شَکور کم هستند، شاید از جهات مختلف صادق باشد؛ هم کسانی که توجه دارند و هر روز خدا را شکر می‌کنند و هم کسانی که قلباً و عملاً شکور هستند. حضرت ابراهیم به شکور بودن توصیف شده است، رسول الله(ص) هم خودشان را شکور می‌دانستند و می‌فرمودند که من از خدا تشکر می‌کنم؛ یعنی شکور بودن نوعی زندگانی است. مصرف نعمت‌های خدا در مسیری که بیان کرده، بالاترین شکر است.
خداوند ما را جزء بندگان شاکرش قرار دهد که هم از خودش و هم از بندگانی که به ما نیکی می‌کنند تشکر کنیم.
والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته
.....................................
پایان پیام/ 167
نظر شما